آن آدمی است کز دلیری

کفر آرد وقت نیم سیری

گل یافت ستبرق حریری

شد باد به گوشواره‌گیری

بنشینی و ساکنی پذیری

روزی دو سه دل به دست‌گیری

شکرانه این چه می‌پذیری

کو صید شد و تو صیدگیری

نومید شده ز دستگیری

با ذل یتیمی و اسیری

جمشید یکم به تخت‌گیری

خورشید دوم به بی‌نظیری

بودم به گمان که گاه پیری

مونس شوی ام به دستگیری

شمشیر کشیده هر دلیری

نوفل به میان چو تند شیری

ور خود زنی از خلاف تیری،

بی جان شده گیر، زال و پیری

کامد ز درون در نفیری

وز خانه پدید شد سریری

در معرکه، اژدها نظیری

در مستی باده، شیر گیری

گوئید بهر سکون و سیری

ایمان مرا دعای خیری

دل رفت به باد دلپذیری

کسی را نبود زجان گزیری

از عشق بتان جوان شود پیر

این نکه شنیده ام ز پیری

گیرم سر زلف و دارمش دوست

[...]

خواهی که به هیچ غم نمیری

تا دست دهد پیاله گیری

خوشتر ز وی آنکه چون اسیری

شد بسته پیر دیده پیری

گفتند بترس ازین دلیری

مپسند در آنچه گفت دیری

پرسد خبری ز عمر سیری

بر شیوه جاندهی دلیری

گر دل دهیم کنم دلیری

در بیشه این دیار شیری

با تشنه لبی منم اسیری

زین خوان کرم نخورده شیری

از کم سخنی و سر به زیری

دادیم به خارها حریری

گشتیم ز بندگی خداوند

سلطان شد ایاز از اسیری

مرغان چو نشاط ما ببینند

[...]