تا بود که ز عون بخت پر نور

هم خوابه شود فرشته با حور!

آمد به سرای خویش رنجور

نزدیک به مرگ و از خرد دور

اسباب نشاط و مایهٔ سور

شهد و شکر و گلاب و کافور

چون کرد عروس جلوهٔ حور

در پردهٔ مهد گشت مستور

وآن را که کند ز روشنی دور

آن کیست که باز بخشدش نور

یعنی ز من خراب رنجور

نزدیک تو ای ز مردمی دور

گفت: ای شب و روزتان همه سور

بادا شبتان زر و ز من دور

جستند ز جا فرشته و حور

چون مرده به محشر از دم صور

در گوشهٔ غم نشست مهجور

تن از دل و دل ز خرمی دور

کز تو شده بود دور و مهجور

دور از تو ز خویش نیز شد دور

با آن که کنند ناله و شور

نتوان پس مرده رفت در گور

نبود من خسته را درین شور

خلوت کده‌ای نکوتر از گور

زلف و رخ تو شب است و هم نور

زان حسن و جمال چشم بد دور

با پرتو عارض تو خورشید

چون شمع در آفتاب بی نور

زلف تو به شبروی نبشته

[...]

خورشید منی بروی پرنور

من از تو چو سایه مانده ام دور

خوبان همه صورت و تویی جان

عالم همه ظلمت و تویی نور

از روی تو نور می درافتد

[...]

با روی تو چیست جنت و هور

هر چیز نکو نماید از دور

ما را نظری که هست بر تست

خود حور و فرشته نیست منظور

لبهای تو کرد بر دلم سرد

[...]

بردی دل من به چشم مخمور

ای چشم بدان ز چشم بد دور

هرکس که به رویت افکند چشم

در چشم نیایدش دگر حور

ای دیده جان ما ندیده

[...]

مائیم که ذاکریم و مذکور

مائیم که ناظریم و منظور

مائیم که سیدیم و بنده

مائیم که ناصریم و منصور

مائیم محیط و موج و زورق

[...]

با دیو قرین و از خدا دور

ابلیس صفت به زهد مغرور

ساقی قدحی بده بمخمور

زان می که مزاج اوست کافور

از باده پایدار کز وی

شد طالب پای دار منصور

آن می که ز یک فروغ جامش

[...]

کوهانش بلند قدر چون طور

وز حق تو بر او تجلی نور