از جود تو گشته تهی دست

وز صیت تو گوش آسمان

تا دستخوش جهان شدم من

در دست قناعتم ممکن

خود را به هزار فن گسستم

از همدمی جهان پر فن

تا پیشرو آتش اثیرست

[...]

در گردن خود رسن میفکن

من بِه باشم رسن به گردن

زن گرچه بود مبارز افکن

آخر چو زن است هم بود زن

ای راحت روح و رامش تن

وصل تو طرب فزای و شیون

بر بوی لب تو عقل سر مست

وز رنگ رخ تو خانه گلشن

از شرم چو روی برفروزی

[...]

مال است و زر است مکسب تن

کسب دل دوستی فزودن

بستان بی‌دوست هست زندان

زندان با دوست هست گلشن

گر لذت دوستی نبودی

[...]

از ما مرو ای چراغ روشن

تا زنده شود هزار چون من

تا بشکفد از درون هر خار

صد نرگس و یاسمین و سوسن

بر هر شاخی هزار میوه

[...]

کو شیفته ای کجاست چون من

بر باد فراق داده خزمن

بگذاشته جان و تن معطل

بی جان چه کنم کجا برم تن

بی جان چه کند سفر ، مجویید

[...]

مرد ار چه به سوزدش، همه تن

دودی ندهد، برون ز روزن

هر جا که نهاد پای روشن

بسیار ببوسی از لب من

گفتند چو هست رزق مقسوم

زحمت چه کشی ز بهر جستن

گفتم که بلی ولی ازین پیش

گشتست حواله گه معین

روزی یکی بمصر و شامست

[...]

ای زلف تو بخت تیره من

تاریکی او چو روز روشن

زین پس سرِ ما و خاک پایت

چون دست نمی رسد به دامن

عشق تو رسید و کرد تاراج

[...]

ساقی بگذر ز ما و از من

آتش به من و به ما در افکن

غم بر دل من چو درد زد آتش

ای پیر مغان چه می‌زنی تن

آن دردی سال خورد پیش آر

[...]

ای چشم من از رخ تو روشن

چشمی به کرشمه بر من افگن

اکنون که به دیدن تو ما را

شد چشم چو آب دیده روشن

جان و دل و عقل هر سه هستند

[...]

دل چون به زبان حال بر من

این نکته عشق کرد روشن

برقع ز رخ چو مه برافکن

بنمای رخم به فال ایمن

چون بزم تمام شد مُزیّن

با طالع سعد و بخت ایمن

صد شکر که دیده گشت روشن

از طلعت تو به وجه احسن

در چنبر دیو کرده گردن

مستغرق ما و غره من

از سبزه تر به طرف گلشن

داده خط بندگیش سوسن