از هفت خزینه در گشاده

بر چهار گهر قدم نهاده

بینیش چو خیمه ایستاده

سر بر افق زمین نهاده

ابروی هلالیم گشاده

دیوان نظامیم نهاده

باز آن خلف خلیفه زاده

کاین گنج به دوست در گشاده

چشم همه دوستان گشاده

از دولت شاه و شاهزاده

ای از شرف تو شاهزاده

چشم ملک اختسان گشاده

وان بر رخ این نظر نهاده

دل داده و کام دل نداده

یاری دو سه از پس اوفتاده

چون او همه عور و سرگشاده

احرام دریده سر گشاده

در کوی ملامت اوفتاده

آید همه روز سرگشاده

جوقی چو سگ از پی اوفتاده

چاه زنخش که سر گشاده

صد دل به غلط در او فتاده

خورشید ز قطره‌های باده

خون از رگ ارغوان گشاده

در سرزنش عرب فتاده

خود را عجمی لقب نهاده

در دام گوزنی اوفتاده

گردن ز رسن به تیغ داده

آمد پدرش زبان گشاده

بر فرق عمامه کج نهاده

کان پیرِ پسر به باد داده

یعقوب ز یوسف اوفتاده

تو بزم نشاط من نهاده

من بر سر سنگی اوفتاده

درنده پلنگِ وحش‌زاده

از خوی پلنگی اوفتاده

نسرین پرنده پر گشاده

طایر شده واقع ایستاده

آهو به دل تو مهر داده

بر خط تو شیر سر نهاده