شیشه پر از زهر چند چرخ ستم پیشه را

کیست که سنگی زند بشکنداین شیشه را

رهزن نقد حیات جز غم و اندیشه نیست

می خور و در کنج دل ره مده اندیشه را

شعله شوقت که زد در رگ و جان آتشم

[...]

مست می و ساقیم تا نفسی باقی است

با می و ساقی مرا کار بسی باقی است

گر دلم از دست رفت بهر نثار رهت

شکر که بر جان هنوز دست رسی باقی است

خیز و گل عشق چین کز چمن زندگی

[...]

بسکه به دل می زنم سنگ که دلدار رفت

کار دل از دست شد دست هم از کار رفت

حال چه پرسی زمن از هجر سوخت

کار به مردن کشید قصه ز گفتار رفت

بود مرادم که زود شب بشود روز وصل

[...]

کور شد از غم رقیب کان پری از بام ماست

کوری چشم رقیب روشنی چشم ماست

از همه عالم بود منزل من کوی دوست

منزل ازین خوبتر در همه عالم کجاست

بیهده تا کی زنم دست بسر از غمش

[...]

وادی مجنون و شان، عالم آزادی است

از همه غم رسته است هر که درین وادی است

مرد ره عشق را از غم و شادی چه فکر

مرد نیی گر ترا فکر غم و شادی است

بامی همچون چراغ ظلمت غم باک نیست

[...]

گرچه ز گلهای می دامن ما شستنی است

شستن دامن ز می غایت تر از دامنی است

به که نگردد رقیب دوست که این دیو ره

دشمنی اش دوستی دوستی اش دشمنی است

سوختگان را مبین خوار که آن شاه حسن

[...]

سجده بت گر کنم در نظرم روی تست

قبله جانم تویی روی دلم سوی تست

روی تو هرجا بود قبله جان من است

خاطر من هرکجا در حرم کوی تست

در نظر اهل دل هر دو جهان هیچ نیست

[...]

عاشق دلریش را زخم تو مرهم دهد

مرده دلانرا شفا عیسی مریم دهد

صید خودم از چه کرد چشم تو کز من رمید

آهوی چشم خوشت بازی آدم دهد

صد گل راحت دمد از پی هر خار غم

[...]

چند بود دمبدم چشم تو خونریز تر

یا نظر رحمتی یا نگهی تیزتر

دل ز خزان غمت پیر شد و همچنان

لعل تو سیراب تر نخل تو نو خیزتر

روی تو از گل بود تازه تر ای نوبهار

[...]

سوز دلم باتو گفت حرف نهانی دگر

بلبل و گل را بود گوش و زبانی دگر

زنده چو گردم به حشر گر بکشی دیگرم

سهل بود گر شود صرف تو جانی دگر

زندگی جاودان نیست یقین ور بود

[...]

دیده بوصل آرمید دل نشود خوش هنوز

آب ز سر برگذشت در جگر آتش هنوز

آ]وی سرگشته شد کشته به تیر نظر

گر نبرد ترک مست دست بترکش هنوز

از گذر سیل اشک نقش بصر شسته شد

[...]

چون بخیال آیدم سرو قباپوش خویش

آورم از شوق او دست در آغوش خویش

وه چه خوش آندم که تو مست نشینی برم

وانکه نبینم دگر تکیه گهت دوش خویش

چونکه سیوالی کنی مضطربم در جواب

[...]

گرچه به تیغ جفا سینه فکارم از او

تا نرود سر ز دست دست ندارم از او

هرکه نشد غرق خون ره نبرد کز غمش

من بچه باران ترم زیر چه بارم از او

در غم آن نوجوان پیر شدم از وفا

[...]

زلف سیه شانه کن جام مدامی بده

سلسله عشق را باز نظامی بده

روز قیامت کسی گر نبود باورش

سروقد خویش را خیز و خرامی بده

کشته هجر توام پرسش من کی دمی

[...]

سوخت دل از ناله ام چند خروشد کسی

مرگ بجان میخرم کاش فروشد کسی

بیخ من و کوهکن کوشش بی بخت کند

آدمی از سنگ نیست چند بکوشد کسی

آینه‌‌‌ی حُسن تو زنگ ز دل میبرد

[...]

خط تو چون بردمید رونق عنبر شکست

سرو تو چون قد کشید قدر صنوبر شکست

طره پرچین چرا مالش گوش تو داد

نسترنت از چه رو برگ گل تر شکست

آه که تا دم زدم سنبل مشکین او

[...]

صبح سعادت دمید حق در دولت گشاد

پرتو مهر علی بر همه عالم فتاد

من سگ شاهیکه شیر سنگ شد از خشم او

سنگ شود هر کرا نیست بدین اعتقاد

خواه در اسلام و دین خواه در ایام کفر

[...]

گفت کسی خوش بود عمر دو کاندر یکی

تجربه جمع آوری در دگر آری بکار

گر بدو صد عمر نوح تجربه حاصل شود

بیشتر از آن بود تجربه روزگار

تن که بیمار تو شد بر سرکه باشد یاورش

چهره زردست و چشم بسته از خون ترش

ورد رخت دید جان وصف تراورد ساخت

گردترا یافت دل حاصل خود گرد باخت