همه بخشیده بود و بَرفِشانده.

به خَورد و داد، کامِ خویش رانده.

ستاره هریکی بر جای مانده

چو مروارید در مینا نشانده

خیال دوست در دیده بمانده

ز چشمش خواب نوشین را برانده

تو بودی از جهان با من بمانده

مرا از داغ تنهایی رهانده

هوا او را ز بستر بر جهانده

ز دل صبر و دیده خواب رانده

همه خاک زمین بر سر فشانده

ز دو نرگس دو رود خون دوانده

برهنه سر برهنه پای مانده

گسسته عقد و درّش برفشانده

مرا بخت بد از گیتی برانده

جهان در خواب و من بیخواب مانده

پزشکانی همه فرهنگ خوانده

ز حال درد او عاجز بمانده

ز کانی کنده و بی بر بمانده

به کانی در جهان گوهر فشانده

به بام گوشک موبد بر، بمانده

به هر راهی یکی دیده نشانده

ز هر مقراضه کاو چون برق رانده

عدو چون میخ در مقراض مانده

به یک صفرا که بر خورشید رانده

فلک را هفت میدان باز مانده

به خوبیش، آسمان خورشید خوانده

زمین را تخمی از جمشید مانده

به زیرش نسر طایر پر فشانده

وزو چون نسر واقع باز مانده

ز بس کز دیده او خوناب رانده

ز خون و آب در گرداب مانده

همی‌گویند در آبم نشانده

که هرگز تر مگرد ای باز مانده

نه آهی کرده نه اشکی فشانده

منم در کارِ تو حیران بمانده

مرا در وصفِ وحدت ترجمان ده

برّب خویش خاطر را نشان ده

برو تن در غم بارگران ده

بسی جان کن چو جان خواهند جان ده