بسا عاشق که بر هجران دلیر است

به آن پندار کز معشوق سیر است

ز بس در بیشه مردی دلیر است

ز مردان جهان نامش دو شیر است

خداوندا سلیمی خوش فقیر است

به دست نفس نافرمان اسیر است

نه مرد است آن که در یک جا اسیر است

که زن در کنج خانه جایگیر است

دگر گفتی که چشمت شیرگیر است

کمانت ابرو و مژگانت تیر است

چو مه با خور بود نقصان پذیر است

می از تنها نشستن شیر گیر است

به خونریزی عتابش بس دلیر است

که هم پیمان شکن هم زود سیر است

مرا باری دل از وی ناگزیر است

سرم در چنبر عشقش اسیر است

به خود گفتم که گر خسرو امیر است

چو داغ عاشقی دارد فقیر است

همان جسمت زسردی ناگزیر است

همان در طبعت آتش زمهریر است

ز موج سبزه زاهد در غدیر است

گمان می برد کاین موج حصیر است

به قید زندگی هرکس اسیر است

ز فکر آب و نانی ناگزیر است

محبت آفتاب و برج شیر است

هوایش هم از این رو گرمسیر است

مثلث شکل سعد کهنه دیر است

مثل هم در جهان ثالث به خیر است

مرا جسرت ز جان فرمان پذیر است

که در زنجیر زلف من اسیر است

سهیل اختر که بس روشن ضمیر است

درین صحرا به طاعت گوشه گیر است

ز هر مرغی که در دامی اسیر است

ز هر ماهی که دور از آبگیر است

که چشم همتم زین سیر سیر است

ترا بخشیده ام این قلعه دیر است

اگر چه آب و خاکش دلپذیر است

همیشه این مکان جنت نظیر است

نفس را تا اثر در دام اسیر است

نوای عجز نالی دلپذیر است