مرا گفتا سه حاجت دارم ای دوست

برون می‌باید آمد با تو از پوست

مرا گوید ندارم موی تو دوست

که پنبه در دهان مرده نیکوست

که تا من لحظهٔ ز اندیشهٔ دوست

نه از مغزم خبر دارم نه از پوست

همه دنیا چو مرداریست ای دوست

وزو مردارتر آنک از پی اوست

ازان توبه کند، آخر کسی اوست

که در صحن بهشتش ره دهد دوست

خدائی آنچنان میداردت دوست

ازان شادی توان گنجید در پوست؟

منم با این همه مشتاقم و دوست

اگر مشتاق من باشی تو نیکوست

که در خور نیست حق جز حق ای دوست

چه برخیزد ازین مشتی رگ و پوست

ازین بگذر خدا را باش کاصل اوست

دگر سر برنه و در سرکش ای دوست

چنان درجان او شوقیست از دوست

که نه از مغز اندیشد نه از پوست

ترا چه جرم کآوردندت ای دوست

تویی در راه معنی مغز هر پوست

چو اینجا مردی آنجا زادی ای دوست

سخن را باز کردم پیش تو پوست

بمانی چون پیازی پوست بر پوست

همی سوزی چو نبود مغزت ای دوست

وگر علم لدنی داری ای دوست

بود علم تو مغز و علم ما پوست

بهر دم کز تو برمی‌آید ای دوست

چنان باید که پنداری یکی توست

برین درگه چه می‌پنداری ای دوست‌؟

که از مغز جهان فرقی‌ست با پوست

چنین جرمی عظیم القدر ای دوست

نگردد از پی مشتی رگ و پوست

تو تا بیرون نیایی از سرو پوست

نیابی ایمنی بر درگه دوست

فکندی همچو سقا آب در پوست

نه آبست این که فردا آتشت اوست

هر آن ملکی که از جان داری‌اش دوست

نیرزد هیچ چون مرگ از پی اوست