بگفتا من چه گشتم در نبوت

بگفتا اوفتادی از فتوت

ببینم کین تن خاکی به ناسوت

فدا گردد به جان از بهر لاهوت

اگر در جهل عمرت می‌شود فوت

کجا یابی امان از مالک الموت

الا،ای شاهباز ملک لاهوت

مقید مانده ای در دام ناسوت

قسم گفتا به آن کان فتوت

به آن معمار ارکان نبوت

بود رسم مصیبت بین مبهوت

سیه بادام افشاندن به تابوت

زهی مجموعه خلق و مروت

ک فهرستش بود مهر نبوت

سکندر خوردنی زان اسب بی‌قوت

سوارش را برد تا سینهٔ حوت

اگر هرگز دهم تن در غم قوت

همین کشتی تنم را باد تابوت

کند از کلک نرگس چون نی صوت

نگردد نغمه تر، یکقلم فوت

محبت خواند گویی سحر ها روت

که سیمش زر شد و زر عین یاقوت

به آن سرو گلستان نبوت

به آن شمع شبستان فتوت

کنم مدح خم ابروت یا روت

نهم نام لب یاقوت یا قوت

یقینم هست فایز زنده گردد

رسد بر تخته تابوت تابوت

رخ تو کعبه و محراب ابروت

صفا و مروه این چشمان جادوت

طواف کوی حسنت حج فایز

حجر آن خال باشد کوست بر روت

کنم مدح خم ابروت یا روت

نهم نام لبت یاقوت یا قوت

یقینم هست فایز زتده گردد

رسد بر تخته تابوت تا بوت

یکی کان بریمین است او بملکوت

بود ناظر دگر پر ملک ناسوت

برد تا از حضیض ملک ناسوت

خود او را برفضای اوج لاهوت

تو گودنیا بد او را تا گه موت

نبودش معنیی کز وی شود فوت

شهادت نیست غیر از ملک ناسوت

هم آن غیبت بود اقلیم ملکوت

نه تنها مردنست از دارناسوت

که هم باید گذشت از ملک لاهوت