ز رویی همچو دیبای بر آتش

به رویی همچو دیبای منقش

به گریه گه‌گهی دل را کنم خوش

همی آتش کشم گویی به آتش

بدو باشد همیشه خرم و گش

بدان امید کاو بانگی کند خوش

درود از من بدان عیار سرکش

که دارد مرمرا در خواب ناخوش

درود از من بدان رخسار مهوش

که دارد جانم از محنت بر آتش

پر آتش شد دلم چون گشت سرکش

بلی باشد سزای سرکش آتش

بدین سان زندگانی چون بود خوش

که من باشد در آب و تو در آتش

ز رخ بر هر دلی بارنده آتش

چنان کز نوک غمزه تیر آرش

گروهی را بصر بر راه دانش

گروهی را بدل در آز و رامش

نگاری بود گفتی نغز و دلکش

نهاده دست مهر او را بر آتش

کنون تو همچو آبی من چو آتش

تو بس رامی و من بس تند و سرکش

شبت خوش باد و روزت همچو شب خوش

دلت گش باد و بختت همچو دل گش

کرا از عشق باشد در دل آتش

عناب دوست باشد در دلش خوش

تنش در برف بود و دل در آتش

که با دلبر چرا شد تند و سرکش

کنون چاری به دست آور ز دانش

که این اندوهها گرددت رامش

ز پیچان چاکری سوزان بر آتش

جهانش تیره گشته بخت سر کش

خورش بفزایم آتش را ببخشش

به نیکو و به پاکی و به رامش

گهی جان را خورش دادی ز دانش

گهی تن را جوان کردی به رامش

دلم کو با تو همراهست و همبر

چگونه مهر بندد جای دیگر

دلی کو را تو هم جانی و هم هوش

از آن دل چون شود یادت فراموش‌

اگر چه آب و خاک و باد و آتش

کنند آمد شدی با یکدیگر خوش