دلم چون نامهٔ پر رنج و دردست

که بر عنوان او این روی زردست

بدان راما که گیتی گرد گردست

ازو گه تن درستی گاه دردست

ز حسرت می‌بسایم دست بر دست

که چیزی نیستم جز باد در دست

جهان چون آسیای گرد گردست

که دادارش چنین گردنده کرده‌ست

فریدالدین کاتب دام عزه

مگر چون ده منی سیکیش بردست

به گرمایی چنین در چار طاقش

به دست چار خوارزمی سپردست

بنتوانی شنید آخر که گویند

[...]

مرا مقصود فرزندان آدم

ز فرزندان صدق خود شمردست

خداوند اوحدالدین خواجه‌اسحق

که گیتی با بزرگیهاش خردست

گرش بینی بگو ای آنکه پایت

[...]

پی آن گیر کاین ره پیش بردست

که راه عشق پی بردن نه خردست

عدو جان خویش و خصم تن گشت

در اول گام هرک این ره سپردست

کسی داند فراز و شیب این راه

[...]

زمین و آسمان دریای دردست

نگردد غرقه هر کو مرد مردست

چو افتادن درین ره سودِ مردست

بیفتد هر که اینجا اهل دردست

دلت مرده‌ست اگر زین درد فردست

که بی شک زنده را احساس در دست

دو گیتی را نجوید هر که مردست

یکی را جوید او کین هر دو گردست

به درد آید درین ره هر که مردست

که کاوین عروس خلد دردست

جهان بر ره گذر هنگامه کردست

تو بگذر زانک این هنگامه سردست

اگر جانست بیش اندیش دردست

وگر دل سیل خون در پیش کردست

نگیرد از چو من کس هیچدر دست

بعذرای دایه زلفم پیچ بر دست

یقین دانم که این فکری نه خردست

که این زن را چنین از راه بردست

نشستن مرگ را کاری نه خردست

که هر کو مرگ را بنشست مردست

از آن میخورد نِیْ تا زخم خوردست

در اینعالم بسی فریاد کردست

مئی کین دل از او یک قطره خوردست

ز بوی عشق در اندوه و دردست

که ازجام وصال شاه خوردست

وز آن اینجایگه او گوی بردست