یکی شد پیش آن پیر طریقت

بپرسد این سؤالش در حقیقت

که ای سکّان دین و شیخ اکبر

نداند هیچ خلقی ازتو بهتر

ره شرعت نمودار اناالحق

مراگوئی تو اینجاراز مطلق

بگو تا کیست اندر نطق هر کس

سخن گوی این یکی بنگر از این بس

جوابش داد آنگه قطب عالم

که حق دان هست گویا اندر این دم

خدا گویاست اندر نطق و درجان

درون دل ورا بنگر تو جویان

بهر صورت که گفتی سرّ گفتار

یقین اینجاست حق گویا باسرار

بدان کاینجاست حق گویا نهانی

چنین پی برتو این سرّ نهانی

بدان این راز وانگه کن خموشی

سزد این پند اگر از من نیوشی

بدان و شو خموش و کمترک گوی

وگرنه اندر این میدان شوی گوی

دگر پرسید زو کای صاحب اسرار

جوابم بازده این نکته این بار

مرا این مشکل دیگر نهانست

ترا دانم که این مشکل عیان است

چو گویا حق بود در هر زبان او

کند چیزی که میخواهد بیان او

شنو اینجا که باشد تا بدانم

که من این راز آخر میندانم

بدو گفت این ندانسته تو خود راز

بگفتم جمله اسرارت ز سر باز

تو دانائی دلت گردان چوگویست

شنو بیشک در اینجا که اویست

چو او گوید بهم خود بشنود او

کسی باید که مر کلّی شود او

که تااین راز داند بیشکی حق

شود پس داند او این راز مطلق

چو دانا این بیان گوید در اسرار

بباید گوش جان کردن بناچار

که تا مفهوم این معنی کنی تو

بگو تاچند از این دعوی کنی تو

چو بشناسی که یارت هست گویا

ز نطق جمله اینجاگاه او را

شنو تو گوش کن چون سر بیابی

یقین میدان که این ظاهر بیابی

چو این ظاهر بدیدی تو تمامت

گرفته در همه شور وقیامت

بهر صورت که میآید ترا پیش

نظر کن اندر این معنی بیندیش

همه او را شناس اما بمعنی

مکن با هیچکس اینجا تو دعوی

بدان این و چنان شو گم در این کار

که سرگردان شوی مانند پرگار

بدان این و مگو در پیش هر کس

چو دانستی ترا عین الیقین بس

بدان این و مکن جانا یقین فاش

که ناگاهت شود اینجای اوباش

تو این معنی ندانی تا ندانی

که جمله اوست در راز نهانی

بوقتی این بدانی کز لقا تو

که باشی همچو مردان در بلا تو

بلای قرب کش وین رایگان یاب

در این معنی نمود جان جان یاب

ترا اینجا چنان بنمود رخسار

که تو در خود فتادستی ز پندار

ز پندارت چنان مغرور کرداست

که بیشک او ز خویشت دور کرداست

ترا او دور کرد از خود حقیقت

که نسپردی ورا راه شریعت

بپاکی وصل او اینجا بیابی

یقین میدان که این ظاهر بیابی

بپاکی حاصل است اینجا رخ یار

ولکین این نهان مانده ز اسرار

چو گشتی پاک کلّی در بطونت

خدا بینی حقیقت رهنمونت

چو گشتی پاک در مانندهٔ آب

در آن دم سرّ خود بیشک تو دریاب

جمال یار بیشک هست درما

طلب کن در حقیقت بشنواز ما

تو آبروی خود داری بر او

اگر بینی چنین دانَمْت نیکو

همه درتست پیدا و تو هستی

عیان جمله خود را میپرستی

توئی غافل چرا حیران بمانده

چنین درچرخ سرگردان بمانده

توئی عاشق چنین در عشق خود باز

نمود آید ز عشق خود بخود باز

توئی صادق شده در عین دیدار

شده مر زهد خود اینجا خریدار

تو داری و توئی اینجا یقین است

ولیکن اندر اینجا کفرو دین است

ندانم کفر و رزم و یا رَهِ دین

فرو ماندستم اندر آن و در این

فروماندستم اندر کفر جانان

شدستم در میان خلق پنهان

در این بازار ماندستم عجایب

که هر دم مینمایم این غرایب

چنان بنمایمت هر لحظه خود را

برون آمد ابر رسم خرد را

که تا اینجا کند مر ناگهان گم

مثال قطرهٔ در عین قُلزُم

گهی اینجا کند گه جسم و جانم

گهی بنماید او عین العیانم

گهی اینجا کند مکشوف اسرار

بگوید سر بسر اینجا باسرار

گهی در عین تقلیدم بمانده

گهی دستم ز جان و دل فشانده

گهی در عقلم اندازد بخواری

مرا اینجا کُشد بیشک بزاری

گهی در عین عشقم جان دهد باز

نماید این چنین پنهان دهد باز

گهی بنمایدم روشن چو خورشید

عیان ذات خود گوئی که جاوید

من این سر یافتم ناگه کند گم

مثال قطرهٔ در عین قلزم

نمیدانم نمیبینم به جز یار

بگویم سر که من هستم خبردار

که بیشک رنج بی پایان کشیدم

بجز معنی وصال یار دیدم

بمردم کز دلم آنجا برآید

دمی بیشک دو صد دستان سرآید

دو صد دستان زند بر صد هزاران

مثل بیمثل دارد سرّ جانان

همه از دوست لیکن گرچه مردست

فتاده این دم اینجاگاه فرداست

دم من اندر آن دم دردمی کل

یقین دیدم عیان من آدم کل

حقیقت حق حق اینجا که بر جای

عیان بسپارد آنجائی ابر جای

کسی این ره سپارد در دل اینجا

که بگشاید ز اوّل مشکل اینجا

چو مشل برگشاید از نهانی

بیابد راز اسرار معانی

ره آسان مدان ای مرد صورت

که خواهی کرد هم بیشک ضرورت

ره آسان نیست جمله وصف این ره

بسی کردند هر کس نیست آگه

ره بی ابتدا و انتهایست

در این ره جملگی عین صفایست

کسی کاینجایگه این ره ندیدست

میان جمله مردان ناپدیدست

کسی کاینراه برد و خویش بشناخت

حقیقت جسم و جان در دوست بگداخت

یقین این زاد ره بردار و بشنو

بر این گفتار دیگر زود بگرو

یقین کاین زاد ره عجز است اوّل

که خودبین گردد اندر ره مبدّل

دوم فقر است و نقد جمله اینست

که اندر فقر کل عین الیقین است

سوم تسلیم بودن در فنایش

چهارم نوش کردن مر بلایش

یقین پنجم فنائی بود اللّه

ششم دید یقین مر حضرت شاه

عیان هفتم نمود نور ذاتست

همه شاهان یقین اینجای ماتست

همه مانند شاهان اندر این سرّ

که هرگز مینشد این راز ظاهر

اگر این راز اینجا باز یابند

حقیقت جزو و کل مر خود بیابند

ز خود باشید الّا حق یقین این

بداند صاحب عین الیقین این

همه یک ذات دان اینجا حقیقت

نه کفر است ونه دین ونی طریقت

همه اینجا توانی یافتن باز

ترا این جایگه بشتافتن باز

شدت تا بازیابی قدرت اینجا

کنی یکبارگی درمان تو خود را

در اینجا واصلان چون خود رسیدند

بجز یکی در آن حضرت ندیدند

یکی دیدند اینجا جسم و جان هم

نبود اینجا و آنجا هیچ محرم

همه حق یافتند و هیچ غیری

نبد نی کعبه ماند و هیچ دیری

اگرچه بت پرست عشق آخر

بکرد این راز مر بعضی بظاهر

ندانستند ره اینجا نبردن

حقیقت همچو مردان گوی بردن

بتقلید اندر این ره باز ماندند

یقین در شهوت و در آزماندند

در آخرشان بماند اینجا یقین باز

که تادیدند راز اوّلین باز

چو بگذشتی ز نفست ناگهانی

نماند نفس الّا تو بمانی

چو رفتت نفس جسم آزاد کن زود

مکن بار دگر شیطان تو خوشنود

یقین حق کن تو خوشنودی خدا شو

ز هر عیبی حقیقت تو جدا شو

چنان شو اندر این ره شاد و آزاد

که بینی هر خرابی را تو آباد

چنان آباد کن جانت ز تقوی

که چیزی درنگنجد جز که معنی

چنان آزاد کن جان از بر خویش

که هم بیشک تو باشی رهبر خویش

چنان آزاد کن جان و روانت

که تاوقتی که کل گردی نهانت

شود بیدار و حق باشد یقین هان

بجز این نیست ما نص و برهان

چو حق میخواهد آخر ای دل فرد

در این دم باش دائم صاحب درد

در این سر درد آور پیش زنهار

که دردت خویش بر تا حضرت یار

اگردردست ناگاهان دوایت

کند درمان دردآن جانفزایت

یقین دردست آنگه عیان درمان

یقین جانست آنگه عین جانان

ز درد اینجا یقین جانان بیابی

چو جانان یافتی درمان بیابی

که جان با درد و درمان مینماید

گهی نقصان و گاهی میفزاید

ولیکن این بصورت بازدانی

وگرنه بیشکی تو بازمانی

ز صورت در گذر جان جوی اینجا

که صورت هست همچون گوی اینجا

چنان ماندست سرگردان جانان

که یک لحظه نپردازد ابا جان

نپردازی دمی با جان در اینجا

حقیقت میزند پنهان در اینجا

اگرچه جسم واصل گشت از جان

نمودش جمله حاصل گشت از جان

نمیبیند یکی خود اندر اینجا

که افتادست اندر شور وغوغا

بلا و رنج و محنت یافتست او

بسی در هر صفت بشتافتست او

بلا و رنج دیده بی نهایت

در اینجاگاه وز بی حدّ و غایت

بلا و رنج دید و گنج حاصل

در اینجا کرد بیشک گشت واصل

بخود بنهاده است آنجای صورت

که باید رفت در خاکش ضرورت

ورا جائی است اندر معدن خاک

که در اینجا شود او بیشکی پاک

نمودش شیب خاک آید پدیدار

در اینجا کل شود او ناپدیدار

نهانش واصلی آنجا عیان است

جهانی بیشکی پرترس از آنست

که خوف جان عجب دارند ایشان

از آن اینجا شدند ایشان پریشان

مترس از این اگر تو مرد راهی

در اینجائی تو اسرار الهی

در اینجا سر متاب ای غافل مست

که خواهی با نمود دوست پیوست

وصال خاک اگر اینجا بیابی

ز شادی سوی او هر دم شتابی

وصال اندر دل خاکست بیشک

که اینجا مینماید راز هر یک

کجا اینجاست ظاهر هم مبین تو

کز او پیداست این عین الیقین تو

ز گورستان بدانی جمله مردان

که اندر خاک درگاهند پنهان

همه در خاک درگاهند خفته

همه رخ نزد جانان درنهفته

همه در خاک درگاهند بیچون

یک گشته نهان در هفت گردون

همه در خاک درگاهند ساکن

شدند از نیک و بد اینجای ایمن

همه در خاک درگاهند تحقیق

بدیده روی جانان جمله توفیق

یقین دریافته اینجا نهانی

تو چون ایشان شوی آنگه بدانی

که بیشک آنچه میگفتند ای دوست

بدیدی آخرت هم مغز و هم پوست

یقین شد در وی آخر سرّ جانان

نخواهد دید کس این سر یقین دان

خدا خواهی بُدن در آخر کار

چو اینجا برفتد پرده بیکبار

اگر پرده برافتد باز بینی

حقیقت گمشده مر باز بینی

تو اصلِ اصلِّ کل در خاک بنگر

نظر بگمار و جانان پاک بنگر

وصالت در دل خاکست آخِر

نهان کن زودت این اسرار ظاهر

وصالت در دل خاکست در یاب

اگر مردی بسوی خاک بشتاب

وصالت در دل خاکست ای دل

ترا مقصود درخاکست حاصل

وصالت در دل خاکست بگذار

جهان و برفکن این پنج با چار

سوی این خلوت آی و شاد بگذر

ازاو جانها یقین آباد بنگر

در این خلوت سرا آخر قدم نه

که این سر عاقبت اولی ترا به

که این خلوت سرای عاشقان است

نمدار اندر او عین العیان است

در این خلوت سرای اینجای بیشک

نماید بیشکی دیدار او یک

بود لیکن همه این سر ندانند

که در دیدار او حیران بمانند

یکی بینی در اینجا بی حجب یار

نباشد هیچ جز او لیس فی الدار

نباشد هیچ جز حق اندر اینجا

یقین بشنو تو راز مطلق اینجا

حقیقت چون شدی اندر دل خاک

عیان بینی تو خود را جوهر پاک

ولی گر صاحب آزار بودی

یقین بر آتش و مانند دودی

اگر نیکی تو کردستی در اینجا

حقیقت گوی بردستی در اینجا

عوض اینجاترا آن روشنائی

بود بیشک ابر دید خدائی

یقین چون در دل خاکت نهادند

عیان در حضرت پاک نهادند

تو باشی هیچکس آنجات همراه

نباشد می یقین جز عین اللّه

ترا اوّل قدم این است صورت

اباتست این بیان اینجا ضرورت

چو رفتی ناگهی اندر دل طین

نظر کن درنهادت جمله حق بین

نمییابی تو این سر هیچ اینجا

فتادستی چو نقشی اندر اینجا

ولی آن دم بیابی سرّ جانان

که باشد این صور در خاک پنهان

وصالت آن زمان گردد میسّر

که اجسامت شود اینجا میسّر

وصالت آن زمان بشناس ای دل

که گردد صورتت در زیر گِل حل

چو حل گردد ترا صورت بیکبار

شوی ای نور دل کل ناپدیدار

چو حل گردی و گردی عین فانی

حقیقت این جهان و آن جهانی

ترا پیدا شود اسرار جمله

تو باشی در یقین انوار جمله

یقین دیدار آن دم باز بینی

یکی یابی اگر صاحب یقینی

بجز عین الیقین اینجا مبین تو

اگر هستی چو مردان پیش بین تو

در آخر اینست احوالت بیندیش

حجاب اکنون یقین بردار از پیش

حجاب از پیش بردار این زمان تو

خدا را بین یقین در غیب جان تو

حجاب از پیش بردار و عیان بین

همی گویم ترا در جان جان بین

ولکین این نیابی بی معانی

نشانت میدهم از بی نشانی

زلا مگذر تو تا الّا شوی کل

یقین دیدار جان الّا شوی کل

زلا مگذر یقین دریاب الّا

که الّا بیشکی دیدست یکتا

زلا مگذر که الّا الله یابی

رخ جانان عیان ناگاه یابی

زلا مگذر تو در الّا نظر کن

از این معنی دل خود را خبر کن

زلا مگذر یقین دان لاحقیقت

نظر کن جمله اسرار شریعت

نمود لااله اینجا عیانست

چگویم وصف کین سر بی نشانست

یقین بشناس و میدان ای دل ریش

حقیقت شو تو هم بیگانه از خویش

مجو اینجایگه تو محرم راز

حجاب آخر دمی از خود برانداز

چوخود اینجا نهٔ جز حق یقین نیست

حقیقت حق توئی و کفر و دین نیست

زجام عشق جامی نوش کن تو

دل و جان در یقین بیهوش کن تو

ز جام عشق نوش آن می که مستان

برش هشیار کوبان پا ودستان

می عشق اندر این خمخانهٔ دل

کجا گردد یقین بیشک بحاصل

مئی کن نوش اینجاگه نهانی

که در ساقی ابد حیران بمانی

مئی از دست کس بستان و کن نوش

که جز وی جمله گردانی فراموش

ز بدمستی کنی مانند حلّاج

ز تیر عشق سازی خویش آماج

مکن بدمستی اندر نزد عشاق

تو چون مرغان مزن از خویشتن واق

چو سیمرغی تو اندر قاف معنی

مئی خور این زمان از صاف معنی

در آخر دُردکش از کفر و دین یار

که تا بینی حقیقت لیس فی الدّار

مئی درکش که قوت جسم و جان است

از آن می این زمان ما را نهان است

درون جان و دل رگهاگرفته

همه پنهانیم پیدا گرفته

خروشی میزند در نزد عشاق

از آن مشهور شد در کلّ آفاق

که ازجام وصال شاه خوردست

وز آن اینجایگه او گوی بردست

وصال جان جان از جام دیدم

از آن اینجایگه من کام دیدم

که عزت داشتم اندر درون من

نه بدمستانه بودم جز سکون من

نیاوردم به جز عزّت بر یار

ز عزّت شد مرا جانان پدیدار

ز عزّت گوی بردم در بر خلق

از آن پس آمدم من رهبر خلق

نمودم اینست اینجایار گفتست

ولیکن این بیان اینجا نهفتست

نمود کُشتن خود فاش کردم

حقیقت نقش خود نقاش کردم

نمود ظاهرم اینجا ببینید

در آخر آنگه او صاحب یقینید

مرا کشتن امید زندگانی است

که در کشتن حیات جاودانی است

بسی پیغمبر اینجا کشته گشتند

میان خاک و خون آغشته گشتند

نمود خویشتن دیدند اینجا

سر خود زود ببریدند اینجا

فنا گشتند بی سر پیش ایشان

حقیقت فاششان شد سرّ جانان

اگر بی سر شوی این راز دانی

از این معنی حقیقت بازدانی