تو با این شهره کی شیخ ریایی

گدای خلق نی مرد خدایی

کجا ماند یادت ما سوائی

که تا آید در اعمالت ریائی

بخق ایثارشان بود از فنائی

نه از خود بینی و عجب و ریائی

توانی گر دهی مال و نوائی

فزون یا کم بشخصی در خفائی

که او را نیست دیگر دست و پائی

همه زورش بتن بود از ریائی

بدی گر گفته باشندش ز جائی

پی دفعش فزاید بر ریائی

اگر پس جاهلی بر کس عطائی

کند بر وی مگو بود این ریائی

که گر برخیزد و یابد نوائی

نپنداری که با او آشنائی

ز هم دورست فقر و خود نمائی

عبودیت کجا و کبریائی

بود خود حافظش از هر خطائی

کز او صادر نگردد ناروائی

نخواهد در عمل از حق جزائی

ندارد در نظر خوف و رجائی

نیاید گرچه ذاتش در ثنایی

به (لااحصی) ستودش مصطفائی

چه جای آنکه با صد بینوائی

در آیم در مقام خودنمائی

شدم بیگانه من از آشنایان

چو دیدم زآشنایان بی وفایی

به کنج خانه،تنها آرمیدم

به تنهایی، نمودم آشنایی

میان بلبلان کربلایی

فکندند عاقبت سنگ جدایی

نبودش گر طریق بی‌وفایی

چرا می‌کرد از خوبان جدایی

وگرنه با تمام خود ستایی

چو حیوان لگد افکن چرایی

خدا نی لیک چون ذات خدایی

سزاوار لباس کبریایی

طلسم گنج پنهان خدایی

خدیو تختگاه کبریایی

شب است این زلف، یا روز جدایی؟

لب است این لعل، یا جان وفایی؟

بتا! نامهربان یارا! نگارا!

بدین سان بی وفا آخر چرایی؟

چه باشد گر به رحمت عاشقان را

[...]