بپروردم ورا چونانکه بایست؛

به هر رنگی و هر بویی که شایست؛

هنوز این پیکر وارون به پایست

هنوز این موبد جادو به جایست

مرا کاری به رایت رهنمایست

بدانستم که رایت تا چه جایست

ببرد از بهر دختر هر چه بایست

یکایک آنچه شاهان را بشایست

مرا آن تیغ و آن بازو به جایست

که از روی زمین دشمن زدایست

مرا گفتی همان تیغم به جایست

که از روی زمین دشمن زدایست

به پیری گر نبودی عشق شایست

مرا این عشق با این غم چه بایست

به آتش‌مان چه سوزد نه خدایست

که دوزخ دار و پادافره نمایست

گر اندوه است، مِیْ انده‌ربای ست

وگر شادیست، مِیْ شادی فزای است

گلی کش خار زلف مشک سایست

عجبتر آنکه مشکش دلربایست

مرا چون این خبر بشنید بایست

گرم مرگ آمدی زین پیش شایست

چو رامین ویس و موبد را نشایست

ترا هم جفت او بودن نبایست

ترا چون جای شور و ریگ شایست

سرا و باغ فرمودن چه بایست

مگر ما را جزین بهره نبایست

وگر چونین نبودی خود نشایست

چو از تو آنچنان کردار شایست

مرا خود بیش و کم گفتن نبایست

مرا فرجام جز چونین نبایست

وگر چونین نبودی خود نشایست

مگر سایه‌یْ شب از فرّ هُمایست

چو نور روز از فر خدایست

فلک را چتر بد سلطان ببایست

که الحق چتر بی‌سلطان نشایست

گلوی خصم وی سنگین درایست

چو مغناطیس از آن آهنربایست

نخفت ار چند خوابش می‌ببایست

که در بر دوستان بستن نشایست