دهان زهدم ار چه خشک خانی است

لسان رَطبَم، آب زندگانی است

خوشا مُلکا که مُلک زندگانی است

بها روزا که آن روز جوانی است

نفس کاو خواجه‌تاش زندگانی است

ز ما پرورده باد خزانی است

هنوزم لب پر آب زندگانی است

هنوزم آب در جوی جوانی است

کمال سالک اینجا جان‌فشانی است

پس آنگه دیدن راز نهانی است

وصال عاشقان درجان فشانی است

که عاشق در ازل راز نهانی است

نمود عشق و معنی بی نشانی است

بَرِ عشاق این راز نهانی است

مرا کشتن امید زندگانی است

که در کشتن حیات جاودانی است

فنا عین بقای جاودانی است

فنا بنگر که آن راز نهانی است

مرا این کشتن تو زندگانی است

حقیقت مر حیات جاودانی است

در این کعبه جمال جاودانی است

درونش هم نشانِ بی نشانی است

حقیقت آب اینجا زندگانی است

در او بسیار اسرار معانی است

ز وصلش جان و دل در شادمانی است

وصال ما کنون در زندگانی است

در آخر در یکی این جمله فانی است

ترادیدن ز خود راز نهانی است

ابی تو هیچ دان کاین جمله فانی است

ترا گفتم من این راز نهانی است

گمانم رفته است و بی گمانی است

نشانم این زمان در بی نشانی است

شناسد آنکه مرد زندگانی است

که ذوق برگ خائی ذوق جانی است

ازو بر هر سری مهری نهانی است

وگر خشم آورد هم مهربانی است

پس از وی جرمهای آسمانی است

که در وی سورهٔ سبع المثانی است

بقا حقّ راست، باقی جمله فانی است

بیانش جمله در «سَبْع الْمَثانِی» است