همان سنگین دل نامهربانم

که در شوخی به عالم داستانم

دل من مهر او جوید که خواهم

لبم احوال او گوید که دانم

اگر خواهم که جان به خشم توان زود

[...]

کنون عمریست تا در بند آنم

که روزی قصهٔ خود بر تو خوانم

دل مردم بسوزم تا توانم

ولی هرگز پشیمانی ندانم

من این اندیشه در خاطر نرانم

که از وصل تو خوش گردد روانم

رسانیدی پیام از دلستانم

از آن درد دل و درمان جانم

سخن بر آستانت میفشانم

اگر چه نیک میدانی که دانم

سخن ترسم که در توحید رانم

که در تشبیه و در تعطیل مانم

به غیر از این چنین گفتن ندانم

وگر ظاهر کنم باشد زیانم

به غیر حق دگر چیزی ندانم

اگر نزدیک یا دورم همانم

بگفتم بُعد نفس از چه بدانم

بگفتا از تصوف ای چو جانم

ز سودای غم عشقت چنانم

که سر از پا و پا از سر ندانم

سر از دستم بخواهد رفت روزی

همان بهتر که در پایت فشانم

چنان افتاده ام پیش درت خوار

[...]

به هر جانب که بخرامی روانم

به هر صورت که فرمایی بر آنم

من خاکی به خاک خوار مانم

ز هر جنسی که دارم برفشانم

سرشک گرم رو را می دوانم

به صدق دل دعایت می رسانم

به زاری گفت: «ای جان جهانم

گل باغ دل و سرو روانم

به هر جایی که فرمایی روانم

به هر نوعی که می رانی برانم

به زاری جوی خون از دیده رانم

بوصف الحال خود این شعر خوانم

پریشانحال چون زلف بتانم

چو چشم مست خوبان ناتوانم

بر آمد جان ز شوق آن دهانم

بر آوردی به هیچ ای دوست جانم

گریبانم ز دست خود چه دوزی

ه از دست تو بازش می درانم

ز تو می پرسم و می گویم از شوق

[...]

اگرچه سوخت در غم استخوانم

علاج درد هجرانش ندانم

مرا عمریست تا در دل غم اوست

از آن درد ای عزیزان ناتوانم

ترّحم بر من بیچاره فرضست

[...]