جهانا چون دگر شد حال و سانت؟

دگر گشتی چو دیگر شد زمانت!

زمانت نیست چیزی جز که حالت

چرا حالت شده است از دشمنانت؟

چو رخسار شمن پرگرد و زردست

[...]

به یاد آور ز شرم جاودانت

کجا از دادگر بیند روانت

هنوز از شیر آلوده دهانت

بشد در هر دهانی داستانت

چو فرمان خدا آید به جانت

به دست دشمن افتد خان و مانت

نبخشاید همی بر بندگانت

به بیدادی همی سوزد جهانت

بود تریاک جان من لبانت

همان خورشید بخت من رخانت

مکش چندین کمان بر دوستانت

که ناگه بشکند روزی کمانت

نه من آنم که بودم جفت جانت

کجا بی من نبد خوش این جهانت

چو کوبی پای و چون گیری پیاله

تنت از لطف گردد همچو جانت

چنان گردی و پیچانی میان را

ندارد استخوان گویی میانت

ز می گرچه تهی باشد پیاله

[...]

ندارم زَهرهٔ بوس لبانت

چه بوسم؟ آستین یا آستانت‌؟

چنانم کش که دور از آستانت

رمیمی باشم از دست استخوانت

اگر مرغی پرید از گلستان‌ت

پرستد نسر طایر ز آسمان‌ت

یکی عیب است اگر ناید گرانت

که بویی در نمک دارد دهانت

چو سوسن شکر گفت از هر زبانت

ازان افراخت سر سوی جهانت

ز ذات خویش دیده لامکانت

در آنجا بود کل عین العیانت

کشم در تنگ بیز امتحانت

ببینم احترام و قدر جانت

ز حال خود خبر نه این زمانت

ولی چون بر لب آید مرغ جانت

تفحص گر کنی از نقد جانت

تحیّر بیش گردد هر زمانت

کجا بوید گل توحید جانت

که بوی شرک آید از دهانت

چراغی در بیابانست جانت

که مشکات تن آمد سدِّ آنت