دلش تا پیشگه چون بی حسابست

کتاب امّتش اُمّالکتابست

چنان بختم ز بیداری پر آبست

که فتنه زیر بختم مست خوابست

دلم پر آتش و چشمم پر آبست

اگر با من درآمیزی صوابست

چو او نیلوفر بی آفتابست

ببوی آشنا در زیر آبست

ز من بگریخت، بسیارم شتابست

که گر خادم رود از پس صوابست

بغایت رای و تدبیری صوابست

دلت صافی و رایت آفتابست

زری کان سر بمهر آفتابست

بیک جو زر از آن دلها کبابست

خیال دزد تو فکر حجابست

ز فکر تو همه کارت خرابست

بنای دوستی خود بر عتابست

عتاب اندر محبت فتح بابست

اگرچه نفست از وی در عذابست

ولیکن جان و دل را فتح بابست

حقیقت مرگ هم مانند خوابست

چو برقی عمر تو اندر شتابست

حجابت صورتست و دل حجابست

از آنت این همه راز و حسابست

اناالحق گوی کان دیرت خرابست

درون دیر بیشک آفتابست

چو اشترنامه و این دو کتابست

ولیکن این در آخر بی حجابست

مرادنیا همی یک قطره آبست

که کشتی وجودم در شتابست

چنان در عشق جانان در عتابست

ز ذوق عشق جانان در خطابست

ترا اینجا سؤالست و جوابست

ز قول حق ترا بیشک عذابست

تو در خوابی و دنیا همچو خوابست

یقین عمر تو اینجا در شتابست

در این طوفان دل جمله خرابست

گرفته پیش و پس گرداب آبست

تو هستی او ولی صورت حجابست

ز صورت جمله اعداد و حسابست