چنین کس را که زهدی بی‌حسابست

چو ازگور و کفن چندین حجابست

دل عطّار از دردت خرابست

گذر سوی خرابیها صوابست

چو مویی تا بکوهی در حسابست

چه مویی و چه کوهی چون حجابست

دو هم دم را که با هم شان حسابست

اگر مویی میان باشد حجابست

ترا رفتن ازین روزن صوابست

که صحرای جهان پر آفتابست

هزاران دل برین آتش کبابست

کرا پروای این یک قطره ‌آبست

ترا امّ القری کی در حسابست

نبی امّی ازامّ الکتابست

دلش تا پیشگه چون بی حسابست

کتاب امّتش اُمّالکتابست

چنان بختم ز بیداری پر آبست

که فتنه زیر بختم مست خوابست

دلم پر آتش و چشمم پر آبست

اگر با من درآمیزی صوابست

چو او نیلوفر بی آفتابست

ببوی آشنا در زیر آبست

ز من بگریخت، بسیارم شتابست

که گر خادم رود از پس صوابست

بغایت رای و تدبیری صوابست

دلت صافی و رایت آفتابست

زری کان سر بمهر آفتابست

بیک جو زر از آن دلها کبابست

خیال دزد تو فکر حجابست

ز فکر تو همه کارت خرابست

بنای دوستی خود بر عتابست

عتاب اندر محبت فتح بابست

اگرچه نفست از وی در عذابست

ولیکن جان و دل را فتح بابست

حقیقت مرگ هم مانند خوابست

چو برقی عمر تو اندر شتابست

حجابت صورتست و دل حجابست

از آنت این همه راز و حسابست

اناالحق گوی کان دیرت خرابست

درون دیر بیشک آفتابست