دلم ز دانه ناکشته دامنی دارد

در این بهار که هر خوشه خرمنی دارد

حجاب دردسر یار می کشد ستم است

گل بهار تماشا نچیدنی دارد

مباد حوصله گلستان غبار شود

[...]

کسی که در دل خود از نیاز می‌گذرد

ز خاطر که به عمر دراز می‌گذرد

هلاک توبه پشیمان دلی که هر ساعت

گذشته از سر بیداد و باز می‌گذرد

اجل که جوهر شمشیر ناز می‌داند

[...]

دلی کجاست که سامان عیش ما گیرد

گلاب خون ز گل سایه هما گیرد

شکست توبه ما صبح عید گلزار است

هوا ز سایه گل دست در حنا گیرد

غبار فتنه هوا را کند گریبان چاک

[...]

دل رمیده به صد آب و تاب می سوزد

گهی ز صبر و گه از اضطراب می سوزد

به خوابم آمد و پنهان زد آتشی به دلم

چراغ بخت اسیران به خواب می سوزد

نهفته در بغل موج عکس روی تو را

[...]

گریختم که به گرد ره تو کس نرسد

گداختم که به آیینه ات نفس نرسد

به غنچه از گل همراهی صبا چه رسید؟

کسی به کام دل از سعی هیچ کس نرسد

بهار سوختگی را طراوت دگر است

[...]

گذشته ایم ز سر تا به نقش پا چه رسد

بریده ایم ز دل تا به مدعا چه رسد

به هر که بود نصیبی ز هر چه داشت رسید

ستمگران همه چشمیم کز شما چه رسد

تو مست باده نازی کجا خبر داری

[...]

کسی که داغ جنونش طراز سر باشد

به هر کجا که رود نور در نظر باشد

ز خاکساری آن مرغ گل کند پرواز

که سایه قفسش نقش بال و پر باشد

به جان رشک خدایا که قاصد ما را

[...]

جنون فسرده دلم را طبیب خواهد شد

در این بهار صبا عندلیب خواهد شد

ز چشم مست تو دیدیم کافرستانی

که سینه بتکده و دل صلیب خواهد شد

وفا صبور تخلص دل اضطراب لقب

[...]

دمی که از نگهت سرمه ستم نکشد

عجب که آینه چون گل جبین به هم نکشد

فدای بیکسی کعبه گرفتاری

که صید منت خونگرمی حرم نکشد

ز اختلاط پریشان عیش در قفس است

[...]

ز آسمان محبت چه وحی نازل شد

که یاد لاله و گل سنگ شیشه ی دل شد

چمن ز حسن که اعجاز رنگ و بو آموخت

که برگ لاله و گل فرد سحر باطل شد

هزار مرحله حسرت هزار قافله رشک

[...]

دلم زیاد نگاهت به شود می آید

چراغ خلوتم از بزم طور می آید

وداع هستی خود می کنم قرارم نیست

همین بس است که دیدم ز دور می آید

غبار راه قناعت که پیک اهل دل است

[...]

ندیدنی است بساط جهان قدم بردار

نوشتنی است حدیث جنون قلم بردار

چه تحفه بهتر از این می بری که بنماید

برای زندگی آیینه عدم بردار

قدم به معرکه دل نهادن آسان نیست

[...]

به نام گریه من فال می‌زند زنجیر

صلای شوخی اطفال می‌زند زنجیر

هوای گرم جنون خون به جوش می‌آرد

ز ناله‌ام رگ قیفال می‌زند زنجیر

ز برق‌تازی دیوانگی غبار شدم

[...]

قرار بخش دل تنگ یاد آن گل بس

سواد سایه گل آشیان بلبل بس

ز صد نگاه ندانسته نیستم خرسند

مرا ترحم دانسته تغافل بس

مخوان فسانه تسبیح و قصه زنار

[...]

نکرده دست تهی اهل دیده را قلاش

به رنگ آیینه از نور می کنند معاش

نسب به ساغر جم می رساند آینه ام

ز ساده لوحی من راز عالمی شد فاش

چه گل ز باغ جراحت کسی تواند چید

[...]

شکار آینه گردیده آه می رسدش

پری کشیده به دام نگاه می رسدش

چه طعنه ها که به خورشید می تواند زد

شکسته از مژه طرف کلاه می رسدش

سپند طاقت سیماب دستگاه مرا

[...]

لبت به سهو نوازد گرم به یک دشنام

به من ز سستی طالع نمی رسد پیغام

ز دوست شکوه ندارم چه شد که عمر گذشت

وفای ما بقرار و جفای او بدوام

به جلوه آمدی و سوختم مبارک باد

[...]

به خون تپیده شکاری ز صیدگاه توام

به جان رسیده غباری ز خاک راه توام

به تیغ تغافل نمی توان کشتن

شهید پرسش مژگان عذرخواه توام

چه بخت اینکه گل گفتگو توام چید

[...]

دلی به خاک ره انتظار می بندم

زگرد خویش چمن را نگار می بندم

هنوز نو سفر خواریم چه چاره کنم

به خویش تهمتی از اعتبار می بندم

به جان شیشه که دلبستگی نمی دانم

[...]

نظر گشودم و سر منزل تو را دیدم

به دل گذشتم و سنگین دل تو را دیدم

ز غیرت که ندانم به خون رشک تپم

به هر طرف که شدم بسمل تو را دیدم

سراغ غیر گرفتم دچار شمع شدم

[...]