نشاید بر اسرار کردن ستیز

چو در مانی از چاره کردن گریز

اگر محرمِ راز داری نکوست

همه رونق و عیش و عشرت ازوست

چه خوش روزگاری‌ست با هم‌نفس

[...]

به نوباده هر هفته یاری مَکُن

به هم‌بر مزن عهدِ یار کهُن

نه اینجاست آن قصه حجّت میار

که تقویمِ پاری نیاید به کار

صبوح آفتِ مغز و ضعفِ دل است

ولی طبعِ بُرنا بدان مایل است

خوش آید صبوحی طربناک را

خصوصا جوانانِ چالاک را

دم صبح دارد هوایی دگر

[...]

شنیدم که فرمان دهان عراق

به هر گه که افتاد صبوح اتّفاق

به رسم سخاوت به قدر یار

کنند از کم و بیش چیزی نثار

ولی دیر دیر افتد این اتّفاق

[...]

چو می روح بخشی نیاید به دست

دریغا که بر دستِ ناکس بُدست

عذابی شدیدست و رنجی عظیم

ز دستِ مخالف شرابِ حمیم

اگر جان شیرین دهندت به زور

[...]

به مستی سخاوت بود نا پسند

اگر عاقلی بشنو این طرفه پند

گرت بخشش از حدِّ و انصاف رفت

دریغا که نامت به اتلاف رفت

وگر خود به ناحق کنی با وجود

[...]

سرآشفته ای مستِ خود رای بود

که در کشمرش پیش از این جای بود

سحرخواره ای شب نشین روز مست

می و مطربی را شده زیر دست

مُدام او ز آتش غذا ساخته

[...]

کسی را که می دم به دم می خورد

نماند ازاو هیچ تا بنگرد

گرادمان کنی باده بریک قرار

همه ساله ایمن شوی از خُمار

به شرطی که در نگذری ز اعتدال

[...]

مکن اعتماد ای پسر بر شراب

ز سلطان بیدادگر اجتناب

می ار بشنوی این نصیحت زمن

عجب پهلوانیست لشکر شکن

نماید گه تاختن اندکی

[...]

اطبّا ز نُقل اندک آورده‌اند

به مقدارِ حاجت صفت کرده‌اند

گر اندگ خوری نُقل بهتر بود

زیان کارتر میوه‌ی تر بود

می البتّه اول زبان می‌گزد

[...]

چو نقلی گرفتی به دندانِ تنگ

گراینده تسکین پذیرد به سنگ

به دندان حوالت مکن کارِ سنگ

که بازش به گوهر نیاری به چنگ

نگه دارش از استخوان زینهار

[...]

ندیدیم هرگز به عمر دراز

در بسته بر می که نگشود باز

عجب نبود از می که هنگامِ بود

گر آید ز کتمِ عدم در وجود

بجایی کند دستگیری مست

[...]

گذر بودمان بر براکوهِ تون

ز شهر آمدیم از سحرگه برون

مصاحب زهر گونه جوقی سوار

کشیدیم القصه تا نوبهار

دهی بود فی الجمله پرداخته

[...]

برون آمدیم از نشابور مست

سراسیمه و رفته دل‌ها ز دست

مرا یار کی بود بس مهربان

خدایش به رحمت کناد این زمان

بطی داشت اندر بغل پُر شراب

[...]

ندانی اگر هیچ بویی بری

مقامات میخوارگان سرسری

کسانی که در بی‌خودی دم زنند

جهانی به یک جرعه برهم زنند

زمستان حق پرس اسرارِ می

[...]

ربا خواره‌ای بود؛ بیدانیی

چه گویم چنانی که می‌دانیی

براتی به می داشتم از یکی

که این بود ازو به ترک اندکی

هم او هم پدر مهتر ده بُدند

[...]

مرا هر چه با خویشتن بودمی

نه در مجلس انجمن بودمی

به اوقات بودی ز ماءالعنب

دو شیشه سه من راتبِ روز و شب

درِ خلوت آباد در بستمی

[...]

به اوقات دیگر دل مستِ من

عنان بستدی مطلق از دستِ من

چو از عالم تن برون رفتمی

چو مجنون به نجدِ جنون رفتمی

شدی باز فکرم سوی سدره باز

[...]

شبی هاتف غیبم آواز داد

به صدر سعادت رهم باز داد

به من گفت هان ای نزاری زار

چنین چند باشی به زاری زار‌؟

به هم برزدی روزگار صواب

[...]

مرا خود در اوقاتِ ردّ و قبول

نباشد غمِ ترّهاتِ جَهول

اگر سرِّ مردان ندارم نگاه

کله سر نبیند دگر سرکلاه

نیارم به نا محرمان باز گفت

[...]