مرا هر چه با خویشتن بودمی
نه در مجلس انجمن بودمی
به اوقات بودی ز ماءالعنب
دو شیشه سه من راتبِ روز و شب
درِ خلوت آباد در بستمی
به کنج خود آسوده بنشستمی
به هر موسمی خانه‌ای داشتم
حکیمانه پیمانه‌ای داشتم
به دفع ملالت به رفع حجاب
روان کردنی کاسه‌ی پر شراب
فرو دادمی کاسه سرسیاه
به میعاد عادت به رسم و به راه
درِ اشتها چون شدی باز، باز
سبک کردمی لقمه‌ای چند گاز
به هر وقت می‌بود نفسِ حقیر
ز اندک غذا ریزه‌ای ناگزیر
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به توصیف زندگی خود در تنهایی و دوری از جمع می‌پردازد. او از نشستن در گوشه‌ای آرام و نوشیدن شراب در اوقات مختلف صحبت می‌کند. با استفاده از شراب به ملالت‌های خود پایان می‌دهد و در عین حال به حکمت و آداب زندگی اشاره می‌کند. او از عادت‌های روزمره‌اش و لذت‌های اندک زندگی مانند غذا و شراب یاد می‌کند و نشان می‌دهد که در ساده‌ترین لحظات نیز می‌تواند خوشبختی را جستجو کند.
هوش مصنوعی: هرچه در درون خود داشتم و احساس می‌کردم، در جمع و محفل دیگران نمی‌توانستم آن را بروز دهم.
هوش مصنوعی: در زمان‌های گذشته، دو شیشه شراب از انگور برای من به عنوان نوشیدنی روز و شب تهیه می‌شد.
هوش مصنوعی: در دنیای خود، جایی آرام و محفوظ یافته‌ام و با خیال راحت در آن نشسته‌ام.
هوش مصنوعی: در هر زمان و فصلی، من یک مکان برای زندگی داشتم و با درایت و حکمت از آنچه داشتم، بهره‌مند بودم.
هوش مصنوعی: برای از بین بردن ناراحتی و دلزدگی، باید پرده‌ها را کنار زد و با نوشیدن شراب سرشار از لذت، روح را آزاد کرد.
هوش مصنوعی: من به عادت همیشگی و طبق معمول، سرم را به کاسه مشکی مشروب سپردم.
هوش مصنوعی: وقتی درِ اشتها به روی من باز شد، احساس کردم که چند لقمه را راحت‌تر می‌توانم بخورم.
هوش مصنوعی: انسان در هر شرایطی و در هر زمان، به اندک غذایی نیاز دارد و نمی‌تواند از آن صرف‌نظر کند، حتی اگر وضعیتش ضعیف و حقیر باشد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.