بس است این به دنیا و دین حاصلم

که در زمره بندگان داخلم

چون در باز کردم نخست از قلم

ز مطلع به انوار دادم علم

به دام اندر افتاد و مرغ دلم

شب و روز اندوه بدحاصلم

وز آن پس بگفت آرزوی دلم

برآور که غم شد همه حاصلم

درین کینه از بند بگشا دلم

مزن آتش غم در آب و گلم

کزین کوه الماس خسته دلم

ز بیمش روان دل ز هم بگسلم

همان گاه خورشید برزد علم

برون شد شب قیرگون از قلم

بزن شیشه خشم را سنگ حلم

بشو ظلمت جهل را زآب علم

بگفتا زد این نقش آب و گلم

وز آن تربیت یافت جان و دلم

ز انفاستان گشت حل مشکلم

به سر حد جمعیت آمد دلم

چو ذوقی رساندی ز می بر دلم

بجام ششم گرم کن محفلم

وصالش دمی گر شود حاصلم

چو نو دولتان بر نتابد دلم

که دارد حریفان نشانم دهید

طلسمی که بگشاید این مشکلم

نه آتش قبولم نمود و نه خاک

[...]

بزن ناخن و نغمه‌ای بر دلم

دمار کدورت بر آر از گلم

نماند از صف دشمنان یکقلم

جز انگشت زنهار دیگر علم

به چنگ آرد آن زینت محفلم

ز تکرار نغمه مکرر دلم

کمانگر نشان داد از قاتلم

کمان خواستم، تیر زد بر دلم

سحر چون به یاد تو افتد دلم

قیامت گه غم شود منزلم

به سختی است چون عقده مشکلم

گرو در سیاهی برد از دلم

علمدار را دست و پا شد قلم

بکردند اسبان دم خود علم

به کشتی چو بنشست آن کان حلم

بدل گشت دریا به دریای علم