درخشیدن تیغ و ژوپین و خشت

تو گفتی شب اندر هوا لاله کشت

همی تیره شد روی اختر درشت

دلیران بدشمن نمودند پشت

بشد گیو و لشکر همه بازگشت

پر از کشته دیدند هامون و دشت

کنون کار ز اندازه اندر گذشت

دلم زین سخن پر ز تیمار گشت

چو خورشید تابان ز گنبد بگشت

ز بالا همی سوی خاور گذشت

جهان بود یکسر چو باغ بهشت

بدیدار ایشان شده خوب زشت

وزان جایگه گرد لشکر بگشت

بهر خیمه و پرده‌ای برگذشت

دو بهره ازیشان بشمشیر کشت

دلیران توران نمودند پشت

بزد اسپ و زان جایگه بازگشت

بران پیل وان بستگان برگذشت

بایوان شد و نامه پاسخ نوشت

بباغ بزرگی درختی بکشت

فرستاد و فرمود تا بازگشت

از ایران بسوی سپهبد گذشت

چنینست کردار این گوژپشت

چو نرمی بسودی بیابی درشت

نگه کن بدین گنبد گوژپشت

که خیره چراغ دلم را بکشت

بیاراست لشکر به سان بهشت

به باغ وفا سرو کینه بکشت

به آورد با من ببایدت گشت

سوی رود خواهی وگر سوی دشت

خروشیدن نای رویین ز دشت

برآمد چو نیزه ز بالا بگشت

ز دامی که پای من آزاد گشت

نپویم بر آن سوی آباد دشت

چو آن نامه را زود پاسخ نوشت

پدید آورید اندر او خوب و زشت

بفرمود تا نامه پاسخ نوشت

درختی به نوی به کینه بکشت

بیفگند شمشیر هندی ز مشت

به نومیدی از جنگ بنمود پشت