ز گلبام شبابهٔ زند باف

دریده صبا شعر گل تا به ناف

به مقراضهٔ تیر پهلو شکاف

بسی آهو افکنده با نافهٔ ناف

برهنه تنی چند را در مصاف

چه باشد بریدن ز سر تا به ناف

غریویدن کوس گردون شکاف

زمین را برافکند پیچش به ناف

سنانم ز پهلو درآید به ناف

دروغی نمی‌گویم اینک مصاف

ز خاریدن کوس خارا شکاف

پر افکند سیمرغ در کوه قاف

ز کتان و متقالی خانه باف

زده کوهه بر کوهه چون کوه قاف

تماشای آن جامهٔ نغز باف

دل شاه را داده بر وی طواف

بسی گِرد ویرانه کردم طواف

شتابنده چون دیو در هر شکاف

شه از هول آن بانگ زَهره شکاف

بغرید چون کوس خود در مصاف

که لشکر شکوفان مغفر شکاف

نهان صلح جستند و پیدا مصاف

چه خوش گفت شاگرد منسوج باف

چو عنقا بر آورد و پیل و زراف

سراسیمه گوید سخن بر گزاف

چو طنبور بی‌مغزِ بسیار‌لاف

نه طفل زبان بسته بودی ز لاف؟

همی روزی آمد به جوفش ز ناف

مگو ای برادر سخن بر گزاف

که گر راست گویی محال است لاف

که چون درگذشتی ز حدّ گزاف

رعونت شمارند و طامات و لاف

وگر مستحقی و ندهد کفاف

مزن بر سر کوی و هنگامه لاف

کند نقل از تو دروغ و خلاف

تو غافل که مارست زیر لحاف

سرانجام روزی قضا در طواف

نظر کرد مرد معما شکاف

دویم کرده بر جُرم خود اعتراف

نکرده نهان مار زیر لحاف