ز بند جهان داد خود را خلاص

به معشوقی عرشیان گشت خاص

خرابم کن از باده جام خاص

مگر زین خرابات یابم خلاص

به دارا دو سرهنگ بودند خاص

به اخلاص نزدیک و دور از خلاص

چنان گنجی از سیم و زر خلاص

به مهر جهاندار کردند خاص

تنی چار پنج از غلامان خاص

چو زری که آید برون از خلاص

کمرهای زرین غلامان خاص

چو بر شوشهٔ نقره‌، زر‌ِ خلاص

جناح از خدنگ غلامان خاص

زده پره بر گشتن بی قصاص

درین بود خسرو که از بزم خاص

برون آمد آوازه‌ای بر خلاص

سکندر بدو داد دیوانِ خاص

کزو دید غم‌خوارگان را خلاص

به جان شو پذیرندهٔ بزم خاص

که تن را ز دربان نبینی خلاص

جهان چون زرش داد در دیک خاص

خلاصی که از خاک باید خلاص

یکی گفتش از چار سوی قصاص

چه کردی که آمد به جانت خلاص؟

الهی به انفاس پاکان خاص

ز ادناسِ نفسِ بهیمی خلاص

چو داد از عذاب الیمم خلاص

دلیلِ رهم شد به مردان خاص

بدان تخته دادند مردان خاص

ز دریا و بود و نبودت خلاص

کسی را که دید از تردد خلاص

به همراهی خویشتن کرد خاص

چو در کیسه مردم این نقد خاص

ز تاراج دزدان ندارد خلاص

کسی کو ز غوغای فقر و نیاز

بغیر از جنابت نجوید مناص

گرش حاجت از تو نگردد روا

وز آن بینوائی نگردد خلاص

یقین دان که رونق ز بازار او

[...]

کنی ابن عمم ز زندان خلاص

برون آورش همچو زر از رصاص

بود از غم خویش دردیش خاص

که از دشمن و دوست باشد خلاص