چه کردم که خود را گران ساختی

به بند گرانم درانداختی

چو او شد کمین سر برافراختی

به من زین نشان داوری ساختی

تو چون اژدها سر برافراختی

پی کین گشن لشکری ساختی

سرم را ز گردان برافراختی

ولیکن به بندم درانداختی

برادر پسر را سرافراختی

مرا در جهان جفت غم ساختی

ز آزرم سامم جدا ساختی

سرم را به گرون برافراختی

همی سوختی و همی ساختی

به میدان انده همی تاختی

اگر بر سه تیرش نینداختی

چنان دان که خود کار خود ساختی

هوا فرش ز نگاری افراختی

سمن برگ و بلبل نوا ساختی

قباد از جهان را بپرداختی

تو تاج شهی را بر افراختی

دل ار قیمت هجر بشناختی

به وصل از فراقش نپرداختی

چو تو دشمن از دوست نشناختی

مرا سوختی و به او ساختی

پرداختم از دو عالم به تو

تو یک لحظه با من نپرداختی

چه شکر از لب چون شکرگویمت

[...]

به هر حلقه غم که پرداختی

از اشک چو لعلش نگین ساختی

اگر سینه را وطن ساختی

ازو رسم تقوی برانداختی

ابا دوغ، کودک اگر ساختی

کجا سگ کشان از پیش تاختی

ز گل نقش آدم بپرداختی

بشکلی که میخواستی ساختی

بگفت ایزدش: خود غلط باختی

که خود را ازین پایه انداختی

وگر رایت ظلم افراختی

بکشت خود، آتش درانداختی

چرا سفلگان را برافراختی؟

مگر پایه یی سفله نشناختی؟!

به تزویر و زرق انجمن ساختی

به سالوس افسانه پرداختی