یکی مرد دانا دل هوشیار
دو کودک به هم دید در رهگذار
یکی با عسل نانش آمیخته
دگررا به نان دوغکی ربخته
ز کودک مزاجیش کو دوغ داشت
به سوی عسل دست خواهش فراشت
خداوند شهدش همی گفت باز
که ای بر کفم دوخته چشم آز
سگ من شو اکنون که داری طمع
وگر نه میالا لباس ورع
شد آخر سگش کودک طبع کیش
ندیده عسل جوی بی زهر نیش
به هر سو کشیدش به صد درد جفت
شنیدم که داننده با خویش گفت
ابا دوغ، کودک اگر ساختی
کجا سگ کشان از پیش تاختی
فراغ دو عالم طمع کیش باخت
خنک آن که با قسمت خویش ساخت
درین پرده ویرانی آبادی است
رجا بندگی یاس آزادی است
مده دامن یاس آسان ز دست
بنازم دلی کز تمنا برست
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، یک مرد دانا دو کودک را می‌بیند: یکی از آنها نان را با عسل مخلوط کرده و دیگری نان را با دوغ. کودک صاحب دوغ به عسل توجه می‌کند و به سمت آن دستی می‌کشد. دانا به او هشدار می‌دهد که اگر طمع به عسل داشته باشد، باید مانند سگی باشد که نسبت به وسوسه‌ها بی‌اعتناست وگرنه از راه ورع و تقوا دور خواهد شد. در نهایت، او با تأکید بر اهمیت قناعت به آنچه که از جانب خدا مقدر شده، می‌گوید که لذت واقعی در آزادگی از تمنای مادی است و کسی که بتواند بی‌طمع زندگی کند، خوشبخت‌تر است.
هوش مصنوعی: یک مرد عاقل و هوشیار دو کودک را در راه ملاقات کرد.
هوش مصنوعی: یکی نانش را با عسل مخلوط کرده و دیگری نانش را با دوغ و آب تر کرده است.
هوش مصنوعی: کودک که از مزاج شیرینش دوغ می‌داشت، به سمت عسل دست دراز کرد و خواستار آن شد.
هوش مصنوعی: خداوند می‌گوید: ای کسی که به دست خود چشمانت را به آرزوهای دنیا دوخته‌ای، تلاش کن و به دنبال اهداف و خواسته‌هایت برو.
هوش مصنوعی: اکنون که به تو نیاز دارم و به من تمایل نشان می‌دهی، به من نزدیک شو وگرنه از دور به من ننگر و خود را با ظاهری پاک‌دامن نشان نده.
هوش مصنوعی: در نهایت، آن کودک نازک‌طبع که در محیطی جدید بزرگ شده، مانند سگی شده است که به دنبال عسل می‌گردد، بدون اینکه به خطر نیش زنبور پی ببرد.
هوش مصنوعی: او را به سمت‌های مختلفی کشاندند و در حالی که به صد درد و رنج مواجه می‌شد، شنیدم که دانا با خود سخن می‌گفت.
هوش مصنوعی: اگر بچه‌ای با دوغ درست کرده‌ای، پس چرا سگ‌ها از جلو نتوانستند حرکت کنند؟
هوش مصنوعی: آسایش دو دنیا را کسی ندارد که در طمع باختن کیش خود باشد، خوشا به حال آن کس که با قسمت و سرنوشت خود سازگار است.
هوش مصنوعی: در این دنیای ویران، امیدی برای بندگی و خواست آزادی وجود دارد.
هوش مصنوعی: پیش کشیدن دامن گل یاس به سادگی امکان‌پذیر نیست. من به دلی احترام می‌گذارم که از خواسته‌ها و آرزوهایش فراتر رفته و آزاد شده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.