شکر اسلام کرد مادانیم

کین زمان مرد راه ایمانیم

ما سخی‌تر ز ابر و بارانیم

به گه قحط مُعطی نانیم

گاه و بی‌گه خدای می‌خوانیم

به خدایی ورا همی دانیم

ما که با داغ نام سلطانیم

خَتلی آن به که خوش‌تَرَک رانیم

ما که در پرده ره نمی‌دانیم

نقش بیرونِ پرده می‌خوانیم

تا ز شوق تو مست و حیرانیم

ره به هستی خود نمی‌دانیم

تو چه دانی که ما چه مرغانیم

هر نفس زیر لب چه می خوانیم

چون به دست آورد کسی ما را

ما گهی گنج گاه ویرانیم

چرخ از بهر ماست در گردش

[...]

ما گدایان خیل سلطانیم

شهربند هوای جانانیم

بنده را نام خویشتن نبود

هر چه ما را لقب دهند آنیم

گر برانند و گر ببخشایند

[...]

من و تو هر دو خواجه‌تاشانیم

بندهٔ بارگاهِ سلطانیم

همه این مرد را همی‌دانیم

همه هم‌شهری‌یم و هم‌خوان‌یم

گفته از صدق ما غلامانیم

شاه خود را بعشق جویانیم

گرچه بتخانه را بگردانیم

هر که از ماست داند آن کانیم

من و تو زیر پردۀ یارانیم

در لباس دو جسم یک جانیم

گر به صورت به دیگران مانیم

دیگران نقش محض و ما جانیم

جان ز ما جو چو یار جانانیم

زر ز ما بر که اصل هر کانیم

در صور چند روز مهمانیم

عاقبت جان شویم چون جانیم

کس چه داند که ما چه مرغانیم

در کدامین دیار پرانیم

جانهای لطیف را جانیم

لیک زیر قباب پنهانیم

ای منزه ز هرچه ما دانیم

وی مقدس زهرچه ما خوانیم

در رخ تو هنوز حیرانیم

بهمان عهد خویش و پیمانیم