بخش ۱۱۵ - در بیان آن که پاکی باطن را آبَش شیخ است. لابد که ناپاک از آب پاک شود. حرفت‌ها و صنعت‌ها که کمترین چیزهاست بی استادی و معلّمی حاصل نمی‌شود، شناخت خدای تعالی که مشکل‌ترین و عزیزترین کارهاست و بالای آن چیزی نیست از خود کی می‌توان بدان رسیدن؟ حق تعالی برای آن کار نیز معلمان پیدا کرد و آن انبیاء و اولیاء‌اند علیهم‌السّلام بی حضرت ایشان آن کار به کس میسّر نشود. آنکه بی استاد دانست نادر است و بر نادر حکم نیست و هم آن نادر برای آن است که خلق دیگر از او بیاموزند و چون آموختند و به مراد رسیدند، چه از غیب و چه از استاد. باز نباید گفتن به مرید واصل که از آن شیخ که تو یافتی من نیز بروم و از او طلب دارم از تو قبول نمی‌کنم. همچنان که نشاید گفتن که من از پیغمبر و یا از شیخ نمی‌ستانم بروم از آنجا بطلبم که ایشان یافتند. از این اندیشه آدمی کافر شود زیرا این همان است، مثالش چنان باشد که شخصی چراغی افروخته باشد دیگری هم که طالب چراغ باشد گوید که من از این چراغ نمی‌افروزم چراغ خود را بروم از آنجا بیفروزم که تو افروخته‌ای، این سخن نه موجب مضحکه باشد؟
شیخ، پاکت کند بگیر او را
چون پلیدی مهل چنان جو را
رفع چرک و حدث از آب بود
چونکه در آب رفت پاک شود
کس ز خود هیچ پیشه ناموزد
بی چراغی چراغ نفروزد
شمع مرده ز زنده زنده شود
مرده ماند چو پیش او نرود
پیشه نور است و پیشه‌ور چو چراغ
جور استاد کش گریز از لاغ
نادری باشد آنکه بی استاد
بنهد پیشه را ز خود بنیاد
بهر این آید آنچنان نادر
تا در آن پیشه زو شوی قادر
هرچه گوید ترا همان ورزی
وگر آن پیشه‌ور بود درزی
درزی‌یی را از او بیاموزی
تا چو او خاص جامه‌ها دوزی
آنکه بی‌واسطه‌اش رسید آن کار
گشت پیش جهانیان مختار
وانکه از وی به واسطه آموخت
به از او جامه‌های مردم دوخت
تو همانش بدان و بل افزون
چون در آن کامل است و هم موزون
این مگو تو که «اولین استاد
هست ازین به چو عود از شمشاد»
گر ز یک شمع بر شود صد شمع
در پی همدگر سراسر جمع
آخرین را تو اولینش دان
چون یک‌اند آن دو بی‌خطا و گمان
شمع خود خواه از آخرش گیران
ز اولین خواه فرق نیست، بدان
گر بگیرانی از دهم شمعت
نبود هیچ از اولین طمعت
زانکه دانی که هر دو یک نورند
روشنی شبان دیجورند
هر مریدی که او ز شیخ رسید
نور دل را به چشم روح بدید
همچنان زان مرید بار دگر
کرد از خود سوی خدای سفر
صد هزاران چنین ز یکدیگر
چونکه کردند از حجاب گذر
همه را یک ببین به چشم خرد
تا ترا آن نظر ز جهل خرد
نور چون شاه و شمع چون مرکب
نور چون ماه و شمع همچون شب
گرچه اندر شمار بسیارند
شمع‌ها لیک یک صفت دارند
شمع بگذار و بنگر اندر نور
گر شدی نور رو نشین بر نور
صوَر شمع رهزنان تواند
دشمن دین و عقل و جان تواند
خنک او را که از صوَر برهید
وز چنین چاه پر خطر بجهید
رو به معنی نهاد و راه برید
بسوی منزل وصال پرید
هرکه معنی گزید بینا شد
هرکه در نقش ماند اعمی شد
همه بودیم از قدم معنی
هرکه دانست رست از دعوی
اصل معنی است چون ز یک اصلیم
زان سبب جمله طالب وصلیم
در صور چند روز مهمانیم
عاقبت جان شویم چون جانیم
تن که عاریت است خوش آمد
جان به اصلش چگونه آرامد؟
در تن عاریه چو جان آسود
فارغ آمد در آن ز مایه و سود
چون رود در مقام و اصل قدیم
کاندر آنجا مدام بود مقیم
چون بیاساید اندر آن مأمن
وز چه راحت بود بگو با من؟
روح چون آب و جسم همچو سبو
آب را از سبو به آید جو
در سبو چون بود خوش و شیرین
دانکه در جو بود دو صد چندین
اولیا در تنند و بیرونند
در کم آمد ز جمله افزونند
عین وصلند در جهان فراق
ظاهراً جفت و باطناً همه طاق
تا ابد جمله قایم‌اند به حق
علمشان نیست از کتاب و ورق
ملک آنجا رسیدشان اینجا
سرّها گشت پیششان پیدا
زانکه مردند پیشتر از مرگ
باغشان یافت از خدا بر و برگ
همه بی تن شدند مطلق جان
زنده ز ایشان بود جنان و جنان
ذاتشان قادر است در دو جهان
بی‌نَد و بی‌ضِدّند چون یزدان
نبوند از خدای هیچ جدا
زانکه نور حق‌اند در دو سرا
نور حق دان ز حق جدا نبود
بی حق آن نور هیچ جا نرود
جزو لاینفک است آن جویا
همچو موجی که جو شد از دریا
نور خور بی خور ای پسر نبود
چاشنی از شکر جدا نشود
این محال است رو محال مجوی
سَر بنه تا نماید این سِرّ روی
طالب این سرّ ار شوی برهی
زین جهان چو دام خوش بجهی
هم رسی اندران مقام سَنی
چون به حبل خدای دست زنی
دائماً اندر این هوس باشی
دل و جان را در این طلب پاشی
خویش را بهر حق چو دربازی
دل و جان را ز غیر پردازی
پر شوی آنگه از جمال و جلال
بی فراقی رسی به ملک وصال
همچو ایشان شوی به حق قایم
زنده مانی در آن لقا دایم
ای خنک آنکه جستنی را جست
بست در بندگی میان را چست
عمر را کرد در طلب مصروف
بی کسل همچو شبلی و معروف
باشد از شوق مضطرب دایم
گرچه یقظان بود و گر نایم
بی خور و خواب باشد از هوس او
دم‌به‌دم زین هوس زند نفس او
همچو سیماب بی‌قرار بود
روشن و گرم همچو نار بود
جز ره دوست راه نسپارد
در دل او غیر یار نگذارد
تر و خشگش که هست باد دهد
در غمش جان خویش شاد دهد
جان سپردن بود برش آسان
نبود طاعتی و را به از آن
زندگی یابد او ز جان دادن
هر نفس تازگی دران دادن
مرده ماند دلی که جان ندهد
اینچنین جان ز مرگ بد نجهد
جان سپردن طریق مردان است
زانکه این درد را دوا آنست
چون نفس می‌زنی به هر ساعت
نی تو را می‌رسد به تن راحت؟
ور نیاید ز لب نفس بیرون
جان بر آید ز جسم کن فیکون
دادن جان را چنین می‌دان
همچو عشاق جان خود افشان
نی که خورشید نور افشان است؟
کی ازان داد او پشیمان است؟
بلکه از آن داد در فزونی است
زانکه نور برون درونی است
همچو چشمه است نور او جوشان
چشمه را کی ز جوش گشت زیان؟
بلکه سودش همیشه در جوش است
فهم کن این اگر ترا هوش است
تا بمانی تو زنده در معنی
فتدت اطلاع بر معنی
شودت این یقین که مرگ ترا
دائماً زندگیست در دو سرا
زندگی از جهان بسر مرگ است
گرچه باغش مزین از برگ است
مرده بینش ظاهر ار زنده است
زندگی آن بود که پاینده است
داند این هرکه او بوَد عاقل
گذرد چون خلیل از آفل
ننهد دل بر آنچه باقی نیست
نکند بر هر آنچه بیند ایست
گذرد ز اختر و مه و خورشید
چون بود در جهان جام جمشید
طلب او به جد بود چو خلیل
رو نیارد به غیر رب جلیل
ذم هر آفلی بود وردش
نور وجه خدا پرد گردش
غیر حق پیش او شود همه لا
دایم از لا رود سوی الا
گردد از خود فنا به حق باقی
خود به خود حق شود ورا ساقی
شرح وحدت چنین بود می‌دان
چون بری از خودی رسد به تو آن
چون در آن دررسی نمانی تو
همچو حق حکم‌ها برانی تو
هست باشی و نیست این عجب است
شرح این از ورای کام و لب است
چون ازین گوش و هوش پاک شوی
سرّ این را به گوش جان شنوی
مس چو ز اکسیر زر شود می‌دان
آن بود آن وهم نباشد آن
نطفه چون رفت در تن مادر
نی همان نطفه است؟ گشته بشر
گرچه آنست لیک نیست همان
همچو نائم که گردد او یقظان
شود آن خواب عین بیداری
گردد آن جهل علم و هشیاری
همچو آن مس بود که چون زر گشت
هم مسش دان اگرچه زان برگشت
عین ذاتش چو گشت از ان حالت
شد زر با عیار بی آلت
گر بگویی همان مس است رواست
ور بگویی که نی بود هم راست
زانکه تبدیل شد ز حال به حال
این چنین دان تبدل ابدال
بود این گفت راست بی سهوی
کشف‌تر گردد ار شوی محوی
در عبارت همین توان گفتن
دُر جان کی به لب توان سفتن؟
این سخن را نه حد بود نه کنار
بازگردم به شرح آن احرار
ذکر مردم کنم که بینا اند
نور جان کلیم و سینا اند
نایبان حق‌اند در دو سرا
پیشوا و عزیز و راهنما
گفتشان از خدا بود نه ز خود
پیش ایشان مگو ز نیک و ز بد
تا خدا بود بوده‌اند ایشان
تا بود هم بوند درویشان
سرّ حق‌اند اولیای خدا
هیچکس دید سر ز شخص جدا؟
همه با هم چو موج در بحرند
وصف ذاتش چو لطف و چون قهرند
پیش ایشان ملک غلامان‌ند
پری و دیو و انس دربان‌ند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این متن درباره‌ی اهمیتِ وجود استاد و هدایت در مسیر علمی و معنوی صحبت می‌کند. شاعر می‌گوید که بدون استاد، انسان نمی‌تواند به دانش و نور حقیقی دست یابد، همچنان که شمعی که در تاریکی است نمی‌تواند نور بدهد. به نوعی، او تاکید می‌کند که علم و نور در ارتباط با یکدیگرند و برای رسیدن به حقیقت، باید از ظواهر و صورت‌ها عبور کرد و به معنی و باطن پرداخت.
همچنین، شاعر به مساله‌ی فنا در حق و زندگی ابدی اشاره می‌کند. او بیان می‌کند که زندگی واقعی در ارتباط با خدا و درک حقیقت است و آنکه به خود و ظواهر وابسته بماند، بی‌خبر از حقیقت و معنای زندگی خواهد بود. در پایان نیز به ویژگی‌های اولیا و نیکان اشاره می‌شود که راهنمایان الهی هستند و همواره به دنبال حقیقت و نورند.
هوش مصنوعی: شیخ، او را از آلودگی‌ها دور کن، مانند جریان آبی که پلیدی‌ها را به خود نمی‌گیرد.
هوش مصنوعی: آب باعث از بین رفتن آلودگی و ناپاکی است؛ وقتی چیزی در آب فرو رود، پاک و تمیز می‌شود.
هوش مصنوعی: هیچکس نمی‌تواند هیچ کار یا هنری را از خود به درستی بیاموزد، مگر اینکه در تاریکی و بی‌نوری، نور خود را به کار گیرد.
هوش مصنوعی: شمعی که خاموش شده است، در برابر شمع روشن، دوباره جان نمی‌گیرد و همچنان مرده باقی می‌ماند اگر شمع زنده به سمت او نرود.
هوش مصنوعی: شغل و حرفه نورانی است و کسی که در این زمینه کار می‌کند مانند چراغی است که روشنایی می‌بخشد. استاد برای دوری از کاستی‌ها باید تلاش کند و از ضعف‌ها و مشکلات دوری کند.
هوش مصنوعی: نادری پیدا می‌شود که بتواند بدون کمک استاد، به‌تنهایی یک حرفه را از ابتدا پایه‌گذاری کند.
هوش مصنوعی: برای رسیدن به چیزی که به آن نیاز داری، باید به شکل نادر و ویژه‌ای عمل کنی تا در آن زمینه به موفقیت و قدرت برسی.
هوش مصنوعی: هرچه به تو بگویند، همان را انجام بده و اگر آن کار تخصصی باشد، به دقت و مهارت بیشتری انجامش بده.
هوش مصنوعی: یک خیاط را از او یاد بگیر تا مانند او بتوانی لباس‌های خاص بدوزی.
هوش مصنوعی: کسی که به طور مستقیم با او ارتباط برقرار شود، در نظر مردم بسیار محترم و صاحب اختیار خواهد بود.
هوش مصنوعی: کسی که از او یاد گرفتی، بهتر از او لباس‌های مردم را می‌دوزد.
هوش مصنوعی: تو نیز همان را بدان و بیشتر از آن، زیرا در آن کمال و هماهنگی وجود دارد.
هوش مصنوعی: این را نفرما که اولین معلم از این به بعد مانند عود خواهد بود که از شمشاد می‌روید.
هوش مصنوعی: اگر از یک شمع، صد شمع دیگر روشن شود، همه آنها به آرامی کنار هم جمع می‌شوند.
هوش مصنوعی: آخرین چیز را به عنوان اولین بدان، چرا که این دو به صورت یکپارچه و بدون اشتباه و شک به هم پیوسته‌اند.
هوش مصنوعی: شمعی که در ابتدا روشن است، در پایان به‌راحتی می‌سوزد و متلاش می‌شود، بنابراین هیچ تفاوتی بین آغاز و پایان آن وجود ندارد.
هوش مصنوعی: اگر تو از من چیزی بگیری، برای من از اونچه در ابتدا خواسته‌ام کم نمی‌شود.
هوش مصنوعی: چون می‌دانی که هر دو یک نور هستند، روشنی شب را برای چراغان کردن شبان می‌آورند.
هوش مصنوعی: هر شاگردی که از استادش بهره‌مند شد، نوری را که در دل دارد با چشم روحش مشاهده کرد.
هوش مصنوعی: او همچنان چون آن مرید بار دیگر از خود جدا شده و به سوی خداوند سفر کرد.
هوش مصنوعی: صدها هزار نفر مانند یکدیگر از پرده‌ها و موانع عبور کردند.
هوش مصنوعی: همه چیز را با دیدی عاقلانه و منصفانه مشاهده کن تا از نادانی و جهل دور بمانی.
هوش مصنوعی: نور مانند شاه است و شمع مثل مرکب آن. نور مانند ماه و شمع مانند شب می‌باشد.
هوش مصنوعی: با وجود اینکه شمع‌ها بسیارند و در تعداد زیاد وجود دارند، اما همه آنها یک ویژگی مشترک دارند.
هوش مصنوعی: شمعی روشن کن و به نور آن نگاه کن. اگر نورانی شدی، در کنار نور بنشین.
هوش مصنوعی: شمع‌هایی که در دست رهزنان قرار دارند می‌توانند دشمن دین، عقل و جان انسان باشند.
هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که از مشکلات رهایی یافته و از این بحران خطرناک نجات پیدا کرده است.
هوش مصنوعی: او به سمت معنی رفت و به سوی خانه وصال پرواز کرد.
هوش مصنوعی: هر کسی که به عمق معنا و مفهوم پی ببرد، آگاه و بینا می‌شود؛ اما اگر کسی تنها در ظواهر و جلوه‌ها بماند، نادان و کور دل خواهد بود.
هوش مصنوعی: همه ما از وجود معنایی شکل گرفته‌ایم و هر کسی که به این معنا پی برد، از ادعاهای بی‌پایه رهایی یافته است.
هوش مصنوعی: معنی اصلی به خوبی درک می‌شود، زیرا همه چیز از یک حقیقت نشأت می‌گیرد. به همین دلیل، همه چیز در جستجوی آن حقیقت و پیوند با آن است.
هوش مصنوعی: ما چند روز در این دنیا مهمان هستیم و در نهایت باید جان خود را برگردانیم، چون روح ما به همان اندازه که جان است، وابسته به جاودانگی است.
هوش مصنوعی: بدن، امانت است و جان اصل و ریشه‌اش کجاست که آرامش بگیرد؟
هوش مصنوعی: در بدن که از دیگری است، وقتی جان آرام می‌گیرد، بی‌توجه به دارایی‌ها و منافع در آن جا دارد.
هوش مصنوعی: چنان که رود در جایگاه اصلی و قدیمی خود همیشه ساکن و ثابت است.
هوش مصنوعی: وقتی که در آن مکان آرامش می‌کنی، چرا راحتی‌ات را نمی‌گویی به من؟
هوش مصنوعی: روح همچون آب است و جسم مانند سبویی است که آب را در خود نگه می‌دارد و به بیرون منتقل می‌کند.
هوش مصنوعی: در ظرف اگر نوشیدنی خوش و شیرین باشد، به دلیل این است که در چشمه آب بسیار خوبی وجود دارد.
هوش مصنوعی: پیام این بیت به ما می‌گوید که افراد بزرگ و اولیا در جسم و وجود خود هستند اما همزمان وجودشان فراتر از جسم و دنیای مادی است. آنها از دیگران برتر و بیشترند و این برتری به خاطر عمق وجود و صفات روحانی شان است.
هوش مصنوعی: در جهان، ظاهراً افرادی هستند که به هم مرتبط‌اند و جفت به نظر می‌رسند، اما در باطن، هر یک از آنها تنها و بدون هم‌پوشانی با دیگری هستند.
هوش مصنوعی: همیشه افرادی هستند که به حقیقت پایبندند، اما علم و دانش آنها تنها از طریق کتاب‌ها و نوشته‌ها به دست نیامده است.
هوش مصنوعی: زمانی که فرشتگان به آن سوی عالم رسیدند، رازها و اسرار در برابر آنها هویدا شد.
هوش مصنوعی: چون که پیش از مرگ، محبت و زیبایی باغشان را از خدا دریافت کردند، در واقع مرده‌اند و به حقیقت زندگی نکرده‌اند.
هوش مصنوعی: همه بدون جسم شدند، اما جان زنده از آنها بود و بهشت و زیبایی‌اش از همین جان نشأت می‌گرفت.
هوش مصنوعی: این افراد به اندازه‌ای توانا هستند که در هر دو جهان، بی‌نقص و بی‌حاشیه مانند خداوند عمل می‌کنند.
هوش مصنوعی: هیچکس از خدا جدا نیست، چرا که همه موجودات نور حق را در جهان‌های مختلف حمل می‌کنند.
هوش مصنوعی: نور الهی را بدان که از حق جدا نیست؛ بدون حق، آن نور هیچ جا نمی‌تواند حرکت کند.
هوش مصنوعی: آن جویا مانند موجی است که از دریا به وجود آمده و جدایی‌ناپذیر است.
هوش مصنوعی: ای پسر، چون خورشید می‌تابد، باید بدانی که شیرینی زندگی هرگز از هم جدا نمی‌شود.
هوش مصنوعی: اینکه به دنبال تحقق غیرممکن باشی، کار درستی نیست. بهتر است که بر روی مسائل ممکن تمرکز کنی تا رازهایی که در این مسیر وجود دارد، به دورت نمایان شوند.
هوش مصنوعی: اگر به دنبال حقیقت و راز زندگی هستی، باید از این دنیا و چالش‌هایش رهایی یابی و به سوی آزادی و روشنایی بروی.
هوش مصنوعی: در این جایگاه بلند و والا، کسانی که به این مقام رسیده‌اند، به مانند کسی هستند که به دامن خداوند چنگ زده است.
هوش مصنوعی: همیشه دلت و روحت را وقف این آرزو کن و در این جستجو تلاش کن.
هوش مصنوعی: به خاطر حق، خودت را در بازی زندگی بگذار و دل و جانت را از غیر خالی کن.
هوش مصنوعی: وقتی که از زیبایی و عظمت پر شوی، به حالتی می‌رسی که از جدایی رهایی یافته و به سرزمین وصال می‌پیوندی.
هوش مصنوعی: همچون آنها، در راه حق استوار و پایدار باش، تا در آن ملاقات همیشه زنده بمانی.
هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که در جستجوی حق و حقیقت، با دل و جان به عبادت و بندگی مشغول است و در این مسیر با سرعت و استقامت پیش می‌رود.
هوش مصنوعی: عمرش را بی‌هیچ کسالت و کسل بودن در جستجوی علم و دانش صرف کرد، مانند شبلی و معروف.
هوش مصنوعی: به خاطر شوق و ذوقی که دارم، دائم در اضطراب هستم، حتی اگر به نظر برسد بیدارم و خواب نباشم.
هوش مصنوعی: انسانی که تحت تاثیر آرزوهایش قرار دارد، نه از خواب و استراحت خبری دارد و نه از خوراک. او هر لحظه درگیر خواسته‌هایش است و نفسش به خاطر این خواسته‌ها در تلاطم است.
هوش مصنوعی: شخصی که در اینجا توصیف شده، همچون جیوه همیشه بی‌قرار و ناآرام است و به علاوه، وجودش گرم و درخشان مانند آتش است.
هوش مصنوعی: تنها راهی که دل او به خود می‌گیرد، مسیر دوست است و هیچ کسی غیر از یار نمی‌تواند در دل او جا بگیرد.
هوش مصنوعی: بادی که به درختان می‌وزد، می‌تواند به آنها زندگی و شادابی ببخشد، در حالی که اگر درختی خشک باشد، باد به آن حس غم و اندوه می‌دهد. این جمله به رابطه بین زندگی و مرگ، شادابی و پژمردگی اشاره دارد.
هوش مصنوعی: فدا کردن جان کار ساده‌ای نبود، و از آن بالاتر، اطاعتی وجود داشت.
هوش مصنوعی: زندگی او با هر نفس، که به جان دادن می‌رسد، تازگی و طراوت بیشتری پیدا می‌کند.
هوش مصنوعی: دل بی‌حیات و بی‌احساس همچون مرده است، زیرا اگر روحی در آن نباشد، به راحتی از مرگ واهمه‌ای نخواهد داشت. در واقع، ذاتی که جان و زندگی ندارد، از خطر مرگ نمی‌هراسد.
هوش مصنوعی: فدا کردن جان، راهی است که تنها مردان واقعی به آن می‌پردازند، زیرا تنها درمان این درد، از دست دادن جان است.
هوش مصنوعی: هر بار که نفس می‌کشی، آیا آرامش به بدنت می‌رسد؟
هوش مصنوعی: اگر نفس از لب بیرون نیاید، جان از جسم خارج می‌شود؛ پس بگو و باش.
هوش مصنوعی: به خاطر عشق و محبت، مانند عاشقانی که جان خود را به راحتی فدای معشوق می‌کنند، حاضرند جان خود را بدهند.
هوش مصنوعی: نی که نور خورشید را پخش می‌کند، آیا ممکن است از آن چه به دیگران می‌دهد پشیمان باشد؟
هوش مصنوعی: اما حقیقت این است که افزایش و رشد از درون ناشی می‌شود، چون نور و روشنایی درون ماست و نه فقط از آنچه که در بیرون داریم.
هوش مصنوعی: نور او مانند چشمه‌ای خروشان است؛ آیا چشمه‌ای که جوش می‌آورد، می‌تواند ضرر داشته باشد؟
هوش مصنوعی: اگر درک و فهم خوبی داشته باشی، باید بدانی که همیشه فایده این موضوع در حال حاضر شدن است.
هوش مصنوعی: برای باقی ماندن و زنده ماندن در مفهوم، نیاز به درک و آگاهی از آن مفهوم داری.
هوش مصنوعی: این اطمینان برایت حاصل می‌شود که مرگ تو در واقع همیشه به معنای زندگی در دو جهان است.
هوش مصنوعی: زندگی در واقع از مرگ ناشی می‌شود، حتی اگر ظاهراً زیبا و پر از نشاط باشد.
هوش مصنوعی: اگرچه ظاهر انسان‌ها ممکن است مرده به نظر برسند، اما زندگی واقعی آنها به پایندگی و استمرار در وجودشان بستگی دارد.
هوش مصنوعی: هر کسی که عاقل باشد می‌داند که مانند خلیل (ابراهیم) از چیزهای ناپسند و منفی عبور می‌کند.
هوش مصنوعی: دل را بر چیزهای زوال‌پذیر نبند و بر هر چیزی که می‌بینی عزم و اراده نکن.
هوش مصنوعی: گذشت زمان و تغییرات جهان مانند عبور ستاره‌ها، ماه و خورشید است، اما جام جمشید که نماد جاودانگی و سرنوشت‌سازی است، همواره باقی می‌ماند.
هوش مصنوعی: در جستجوی او باید با جدیت و اخلاص پیش رفت، مانند خلیل (ابراهیم) که هیچ‌گاه به جز پروردگار بزرگ خود روی نیاورد.
هوش مصنوعی: هر کسی که از خدا دور باشد، سرنوشتش تاریکی و عذاب است، اما کسی که در مسیر نور خدا گام بردارد، به سوی روشنی و رحمت هدایت می‌شود.
هوش مصنوعی: هر چیزی که غیر از حق باشد، در برابر او به نظر بی‌ارزش می‌آید و هیچ چیزی از عدم به سوی وجود نمی‌آید جز به سوی حقیقت.
هوش مصنوعی: انسان وقتی از خودش می‌گذرد و به حقیقت و وجود واقعی می‌رسد، به مرتبه‌ای می‌رسد که به حق پیوند می‌خورد و این تبدیل به نشانی از بقاء او می‌شود؛ در این حالت، او مانند مجلسی است که به دنبال خوش‌گذرانی و شادمانی است.
هوش مصنوعی: وحدت را این‌گونه توضیح می‌دهند: هنگامی که از خودخواهی و خودمحوری خود رها شوی، به حقیقتی نزدیک می‌شوی که تو را به سوی او هدایت می‌کند.
هوش مصنوعی: وقتی در کارهای خود ثابت‌قدم و پایدار نمانی، مانند حقی که حکم‌ها را صادر می‌کند، دچار تردید و تنوع رفتار می‌شوی.
هوش مصنوعی: وجود تو هست و عدم تو عجیب است. این موضوع از چیزی فراتر از لذت و گفتار توضیح داده می‌شود.
هوش مصنوعی: زمانی که از این حواس و تصورات دنیوی آزاد شوی، راز این موضوع را با جان خود درک خواهی کرد.
هوش مصنوعی: وقتی مس با اکسیر طلا تبدیل به طلا می‌شود، می‌دانی که آن حقیقتی است و یک خیال یا توهم نیست.
هوش مصنوعی: وقتی نطفه در رحم مادر قرار می‌گیرد، آیا همان نطفه باقی می‌ماند؟ نه، انسان شکل‌گیری می‌یابد و تغییر می‌کند.
هوش مصنوعی: اگرچه او همان است، اما همانند خوابیده‌ای است که بیدار می‌شود.
هوش مصنوعی: اگر خواب به حقیقت بپیوندد، آنچه نادانی و ناآگاهی است، به دانش و آگاهی تبدیل می‌شود.
هوش مصنوعی: مانند مسی که به طلا تبدیل شده است، همچنان طبیعتش مس باقی می‌ماند؛ حتی اگر از ظاهرش دور باشد.
هوش مصنوعی: زمانی که ذات او به آن حالت رسید، مانند طلا با ارزش و بدون هیچ ابزاری شد.
هوش مصنوعی: اگر بگویی که همان مس است، درست است و اگر بگویی که نیست، باز هم درست است.
هوش مصنوعی: چون حال آدمی از یک حالت به حالت دیگر تغییر می‌کند، پس باید بدانید که این تغییرات دائمی و مستمر هستند.
هوش مصنوعی: اگر این سخن را به درستی بگویی، حقیقت بیشتر نمایان می‌شود و اگر از آن دور شوی، کمتر مشخص خواهد شد.
هوش مصنوعی: به راحتی می‌توان گفت که در زبان باید گفتن گوهرهای ناب را در نظر داشت، اما کی می‌توان این گوهرها را به زبان آورد و آنها را به دیگران منتقل کرد؟
هوش مصنوعی: این حرف نه پایان دارد و نه مرز مشخصی. دوباره به توضیح آن آزادگان می‌پردازم.
هوش مصنوعی: من درباره مردمی صحبت می‌کنم که دیدگاه روشنی دارند و مانند کلیم و سینا، نور و روشنایی روحشان را به همراه دارند.
هوش مصنوعی: رهبران و سرپرستان، در دو جهان نماینده و جانشین حق هستند و موجب احترام و هدایت مردم می‌شوند.
هوش مصنوعی: آنچه به آنان می‌گویند از جانب خداست و نه از خودشان. بنابراین در حضورشان درباره خوبی‌ها و بدی‌ها صحبت نکن.
هوش مصنوعی: تا زمانی که خدا وجود دارد، این دراویش نیز وجود خواهند داشت و تا زمانی که خدا هست، آنها خواهند بود.
هوش مصنوعی: اولیای خدا رازهایی از حقیقت وجود دارند که هیچکس نمی‌تواند آنها را درک کند یا از آنها فراتر برود.
هوش مصنوعی: تمامی موجودات مانند موج‌های دریا هستند که با هم در جریان‌اند. توصیف ذات آن نسبت به انسان‌ها مانند رحمت و لطف می‌باشد، اما در عین حال می‌تواند به مانند سختی و قهر نیز باشد.
هوش مصنوعی: در حضور آنها، ملک و سلطنت، به خدمت‌گذاری می‌ماند و حتی پری‌ها، دیوها و انسان‌ها هم به عنوان دربان و خدمتکار به حساب می‌آیند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.