تبر از بس که زد به دشمن کوس

سرخ شد همچو لالکای خروس

آنکه در علم طب کند افسوس

بر حکیم بزرگ جالینوس

ای خداوند قایم قدوس

ملک تو ناقیاس و نامحسوس

قایمی خود به خود قیام تو نیست

به قیامی که هست ضد جلوس

ساحت سینه‌های مشتاقان

[...]

ای خداوند قایم و قدّوس

ملک تو نامماس و نامحسوس

ساخته دست موزهٔ سالوس

بهر یک من جو و دو کاسه سبوس

زرق و تلبیس و مکر دقیانوس

گشت معلومشان که هست فسوس

مانده در پیش این و آن به فسوس

خایه کن نه و خانه کن چو خروس

تو چو داماد و عقبی است عروس

سوی دنیی نگه مکن به فسوس

جامه‌ای هفت رنگ چون طاووس

کیست این مرد لقمه و سالوس

حال اصحاب کهف و دقیانوس

قصّهٔ تبخلوس و شهر فسوس

عقل و علمست آفت منحوس

پر و بالست فتنهٔ طاوس

دل خورد شیر او چو گاو سبوس

نزد عامی چو پارسا سالوس

همچو هدهد کنم زمین پر بوس

تا مرا مرغ گیرد از سالوس

داده کلکش چنانکه شاه عروس

از نقاب تُنُک خرد را بوس

طالعت گشت بی‌شکی منحوس

بخت میمون تو شود منکوس

رو که دین را به شعرک و ناموس

نیک پی کور کردی از سالوس

باد قولنج و باد ایلاوس

یرقان و برص جذام و نقوس

گفت بقراط حد ایلاوس

وجع قولن مع‌الذبل منهوس

نشنیدند نام بطلمیوس

پر فغان و میان تهی چون کوس

دیر این نامه را چو زندِ مجوس

جلوه زان داده‌ام به هفت عروس