همه زو یافته نگار و صوَر

هم هیولانی اصل و هم پیکر

یوسفی از فرشته نیکوتر

دیو رویی نماید از خنجر

همه بر عجز خود شدند مقرّ

وای آنکو به جهل گشت مُصرّ

کیسهٔ پر مدوز و پرده مدر

کاسه را بر ملیس و عشوه مخر

راد مردی کریم پیش پسر

داد چندین هزار بدرهٔ زر

حضرتش را برای ماده و نر

بی‌نیازی ز پیر و پیغمبر

همه را داده آلتی در خور

از پی جرّ نفع و دفع ضرر

تو فضول از میانه بیرون بر

گوش خر در خور است با سرِ خر

تا به خود قایمی بپوش و بخور

ور بدو دایمی بدوزد و مدر

تو به یادش چو گل زبان کن تر

تا دهانت کند چو گل پر زر

نشوی مرگ را دگر منکر

یابی از عالم حیات خبر

چون شدی بر قضای او صابر

خواند آنگاه مر ترا شاکر

شعله‌ای زو و صدهزار اختر

قطره‌ای زو و صد هزار اخضر

مرد نبود کسی که در غمِ خور

در یقین باشد از زنی کمتر

دست در باخت در رهش جعفر

داد ایزد به جای دستش پر

عقل و جان را به نزد او چه خطر

دل و دین را فدا کنند و کفر

کابر چون گبر مظلمست و کدر

آب در جمله نافعست و مُضر

بنده کی گردد آنکه باشد حُر

کی توان کرد ظرف پُر را پُر

از پی زنگ آینهٔ دل حُر

لاست ناخن بُرای هستی بُر

اندرین منزل عنا و ضرر

چون مسافر درآی و زود گذر