شبروان را ز ره بریدن شب

گرچه باشد هزار گونه تعب

برود از میانه ظلمت شب

اشرقت ارضهم بنور الرب

همچو این جاهلان جاه طلب

که غلو کرده در علو نسب

لعن الله تارکا لادب

داخلا بینهم بغیر نسب

بود بر وی شهود حق غالب

دید خود را ز چشم خود غایب

سر وحدت بر او شود غالب

وصف کثرت ازو شود غایب

داشت شاهی بر انس و جان غالب

دختری بلکه اختری ثاقب

وان دگر گفت ازان چه غبغب

جان شیرینم آمده ست به لب

نیست پوشیده پیش اهل ادب

که بود ریش پر به عرف عرب

همت آن یکی علو نسب

شرف جد سیادت ام و اب

گفت با خویشتن در آن دل شب

که کیانند این سه تن یارب

معتمر نام مهتری ز عرب

رفت تا روضه نبی یک شب

همه گفتند با جمال نسب

هست شمعی ز دودمان عرب

معتمر گفت کای جمال عرب

همه کار تو در کمال ادب

از رگ جان بود به من اقرب

نیست دور از برم نه روز و نه شب

دشت کشت ازل به علم و ادب

شجر طیبش رسیده لقب

دوشم از غیب میرسید خطاب

که ز درد درون بنوش شراب

گفتم ای جان جمله جانها

خوردن می کجا است رای ثواب

گفت هی هی غلط چرا کردی

[...]

دل چو شستم ز غیر نقش ادب

گفت ما را ز لوح صاد طلب

چون ز اصل و نسب شدم فارغ

گفت لایق شدی بما فارغب

اولم باده داد و سرخوش کرد

[...]

زرفه شه‌زاده‌ای به حسن ادب

طرفه‌تر آن که «شاه» داشت لقب

هرگه آن نوش‌خند شکرلب

جانب خانه رفتی از مکتب