نی مرا منزلی و نی جائی

نی سری و نه دست و نی پائی

نور صافی و همچو دریائی

میزند موج از چنین جائی

پشه‌ای را کند چو عنقایی

قطره‌ای را بسان دریایی

هرچه زان خوش شوی وافزائی

گرد آن گرد اگر تو دانائی

میشود هم ز باد عنقائی

کو نظر تا کند تماشائی

قوت آن دان که هر چه بنمائی

طالب خویش را بیفزائی

دل تنگش شو چو صحرائی

جان قطره ‌ اش بسان دریائی

هر دمم جلوه و تماشائی

هر دمم در بهشت ن و جائی

تا ک ی از جهل باد پیمائی

باده پیما که تا بیاسائی

گشت پنهان ز فرط پیدائی

آنکه پستی وی است و بالائی

ای گل از غنچه کی برون آیی

که شدم ز انتظار سودایی

بلبلان را نمی‌برد شب خواب

تا سحرگه نقاب بگشایی

با صبا گفته‌ای که می‌آیم

[...]

واحد بی شریک و همتایی

عقل بخشی و دین و دانایی

مبدعی عالمی توانایی

که ز یک قطره ساخت دریایی

وای بر واصفان ز گویایی

گر تو بر ناطقان نبخشایی

آفت عقل و دین و دانایی

مستیش را نتیجه رسوایی

ناسپاسی و ناشکیبایی

هردو حاصل ز ناتوانایی

تو به روز و شبی به رعنایی

کرۀ خاک را بپیمایی

دوش می گفت پیر ترسایی

یاد دارم ز مرد دانایی

کاندرین دور می پرستان را

نیست خوشتر ز میکده جایی

درد نوشان و کنج دیر مغان

[...]

آفرین گفت بر چنان رائی

که بر آراست آن چنان جائی

کرد چون ساقیان برعنائی

نقل ریزی و مجلس آرائی