زان خدا را چو خود همی خوانند

که ره از خود برون نمی​دانند

رهروانی که قدر دین دانند

«ربنا لاتزغ» بسی خوانند

مظهر نور اسم رحمانند

به وکیلی حق جهان بانند

همه از ذوق و شوق پویانند

هم ز مستی است گر نمی​دانند

دوستانم سگ تو میخوانند

دوستان قدر دوستان دانند

تیزتر باشدم به مهر تو دل

که به تیغ از در توام رانند

با رقیبان تند خوی بگوی

[...]

ترک دنیای دون بگیر کمال

تا جهانیت مرد دین خوانند

هر که در بند ریش و دستار است

خاص و عامش به هیچ نستانند

چون کلاه ار سریش هست به ترک

[...]

آن کسانی که اهل عرفانند

مبتلای بلای الوانند

صفت و ذات واحدش خوانند

بی صفت ذات را احد دانند

جام گیتی نماش می خوانند

اصل مجموع عالمش دانند

شیخ او شیخ کاملش خوانند

بوعلی رودباریش دانند

در خرابات عشق مستانند

که دو عالم بهیچ نستانند

گرچه از جمله آخر آمده‌اند

سابق از فارسان میدانند

اسب همت بتازیانه شوق

[...]

عاشقان بی تو صبر نتوانند

روی بنما که جان برافشانند

این چه حسن است و این چه زیبایی

که در او کاینات حیرانند

چشم چون گویم آن دو خونخوارند

[...]

صورت آن صور که اعیانند

هم بدان سیرت و بدانسانند

چون به منزل شتر بخوابانند

آن زمان مدح شبروی خوانند

خلق ازو نیز دیده خوابانند

کز مهابت نگاه نتوانند

اختر برج شرع و ایمانند

گوهر درج صدق و احسانند

در عبارت چو او و هو رانند

غرض از او و هو همو دانند

ما و من بر زبان چرا رانند

غرض از ما و من که را دانند

رازدانان که راز دین دانند

اسم اعظم ازان نگین خوانند

گر زنی سنگ گوهرش خوانند

بر سر خود چو تاج بنشانند