آدمی کز دو چیز هستی یافت

تار و پود ورا دو نوع ببافت

هم همان شب مه دو هفته شکافت

چون از احمد اشارتی دریافت

چونه بر قدر بایزید بتافت

نور رؤیت بر او چو طور شکافت

سالها صحبت ورا دریافت

در پی امر او ز جان بشتافت

چون به مشرق رسید صبح بتافت

بیش رفتن دگر مجال نیافت

قدری چو برین نمط بشتافت

گذر اندر سواد دیهی یافت

در پی شاه هر کسی بشتافت

پر بگشتند و کس نشانه نیافت

صاحبا گر چه از ضعیفی تن

می نیارم ببندگیت شتافت

لیک طبع چو آب و آتش من

میتواند بفکر موی شکافت

رشته در بازوی هنرمندان

[...]

ناگهان مذهبی از آن بر بافت

بگرویدند بدو و شهرت یافت

چون هوا ز آفتاب گرمی یافت

گرمیش بر وجود کوزه بتافت

دل ز لعلش چو قوت بی‌حد یافت

در یکی لحظه رو به مقصد تافت

هر که روی از وجود محدث تافت

ره به کنجی ازان مثلث یافت

در به در کو به کو بسی شتافت

هیچ جایی به از مناره نیافت

جوهر من مناسب خود یافت

رویم از حق به جانب خود تافت

گر چنین پهلوان نباشد یافت

روی از همرهان نشاید تافت

هر کجا مفسدی مجالی یافت

کامردی را ز شهر سر برتافت

نز نسب یافت آنچه جد تو یافت

از نسب کس به قرب حق نشتافت

نیست چون فیض نور هستی یافت

روی همت به منبع آن تافت

سایه لطف و رحمتش دریافت

آفتاب قبول بر وی تافت

شه ز رحمت به سوی او چو شتافت

غیر خاکسترش به جای نیافت