ای به همت بر آفتابت دست

وی به رفعت از آسمانت فراغ

پیش رای تو نور مهر بود

چون بر مهرگاه چاشت چراغ

خاک پایت ز راه نکهت خلق

[...]

گفت چون خور برفت زان شب زاغ

عوض آمد رسید وقت چراغ

پیشه نور است و پیشه‌ور چو چراغ

جور استاد کش گریز از لاغ

در ظلام جهان بود چو چراغ

زندگی بخشد او به گاه بلاغ

گاو و خره کرده باغبان در باغ

بانگی دارد که برد جوزی زاغ

گفت از روی جِدّ نه از سر لاغ

«کای تبه کرده از فضول دماغ

او شتر جست و ما به لابه و لاغ

تازه کردیم نقش او را داغ

شاه باشد به روز عدل چو باغ

مرشب فتنه را وزیر چراغ

قاضیی مرد وماند ازو صد باغ

دل پر از درد و اندرون پر داغ

چون تویی دیده ور به باغ بلاغ

همچو نرگس ز سرمه ما زاغ

زاغ خواهد نفیر ناخوش زاغ

چه شناسد صفیر بلبل باغ

زاغ عجب اندر آشیان دماغ

نهدش بیضه زان فسانه و لاغ

دیر شد کاین چنین ستوده الاغ

که تو گفتی کنم به شهر سراغ

همت آن یکی سراچه و باغ

مجلس امن و بزمگاه فراغ

این شد آن را به بوسه مرهم داغ

آن شد این را به خنده غنچه باغ

مگس شهد چون رود در باغ

دارد از غیر طیبات فراغ

تو نهاده به تخت پشت فراغ

میوه عیش می خوری زین باغ

سامعان را ز ذکر لابه و لاغ

محنت خاطر است و رنج دماغ

زان فروزد سخن گزار چراغ

زین بسوزد به رهگذار دماغ

ژاله و لاله از سیاهی داغ

آشیان کرده زاغ و بیضهٔ زاغ