گردن گردنان به طوق سخاش

خوش بود بسته بهر جود و عطاش

از پی نای و چنگ بوالخداش

خانه‌ای تنگ ساخت بوالنباش

گِردِ عالم شد این حکایت فاش

تیز شد تیشه‌ها ز بهر تراش

گفت امشب به بوسه قانع باش

بیش از این رنگ آسمان متراش

گفت کز سنگ چشمه بر متراش

فارغم زین فریب فارغ باش

این سخن گشت در ولایت فاش

لیک هر یک به آرزوی معاش

بانگ برزد به من که خامش باش

رنگ خویش از خدنگ خویش تراش

منم اندر قلندری شده فاش

در میان جماعتی اوباش

همه افسوس خواره و همه رند

همه دردی کش و همه قلاش

ترک نیک و بد جهان گفته

[...]

عشق خوبان و سینه اوباش؟!

نور خورشید و دیده خفاش؟!

روزگاری بدین صفت می‌باش

خود شود طاعت نهانی فاش

می‌کنند آگهت از آن نقاش

کاندر این پیشه نیست کس همتاش

عکس نورش پذیر و ساکن باش

همچو تیشه ز هر شجر متراش

شرح این را اگر بگویم فاش

میر و خواجه شوند از اوباش

شاهد و شمع و باده است عطاش

هست هر سه یکی مگیر جداش

تا که او زنده است خایف باش

دشمن جان تست خفیه و فاش

وانگهان جمله بیخبر ز عطاش

گرچه از وی برند خفیه وفاش

نقشهای جهان و هم نقاش

فرشهای جنان و هم فراش

در پی امر و نهی حق میباش

از دل و جان مدام خفیه و فاش

گر گناهش نهفته شدن یا فاش

نیست اندیشه این تو او را باش

در جهان کس تویی، بگویم فاش

منم آن هیچ کس، کس من باش