گرچه از بهر مهر دل داری

شش درم ساخت کرد دیناری

کرد اشارت به خنده بی‌باری

کین از آن جام هست گفت آری

چکنی پس چو دست رس داری

تو و آزردن و ستمگاری

روز محشر بگو چه عذر آری

زین تکبّر به خلق و جبّاری

زشت کاری و خوب گفتاری

از تو آموخت چرخ پنداری

تو که از کرمکی بیازاری

چه کنی با دگر کسی ماری

ملک دو جهان به زیر پای آری

گر هوا را ز دست بگذاری

جدّ تو کو به هند هر باری

بت صورت شکست بسیاری

به سگان مان برای مرداری

سایه و فرّ استخوان خواری

خسرو شرق را به هر کاری

روز و شب نونهاده بازاری

در دو بیتت به مختصر کاری

باز گویم که مرد هشیاری

تا که مالش رسد به هر یاری

از جمالش توانگرم باری

آن شنیدی که از کم آزاری

رندی اندر ربود دستاری

خانهٔ رنجها و بیماری

نکبات و بلای و دشخواری

گربه از بهر لقمه‌ای خواری

می‌کشد با خروش و با زاری

نه بجست از بلای بدکاری

مصطفی با عتیق در غاری

مرغ گفتا که من شدم باری

مفتادت چو من خریداری

به خدایم فریفت مکّاری

این چنین نابکار غدّاری

تا کی از عشق تو کشم خواری؟

تا کی از هجر تو کنم زاری ؟

چند با من جفا کنی آخر ؟

شرم بادت ازین جفا گاری

زان دو زلف چو ابر پیوسته

[...]

با من اندر گرفته‌ای کاری

کان به عمری کند ستمکاری

راستی زشت می‌کنی با من

روی نیکو چنین کند آری

بعد از این هم بکش روا دارم

[...]