خرم آن کس که به رویش ز رهت گردی هست

وانکه بر دل ز تو ازهیچ رهش گردی نیست

پا به سر تا ننهی سر ننهی درره دوست

طی این راه مپندار که بافرسنگ است

جان سپاری رهت خواست دل از عهد الست

حاصل از عمر نداریم جز این مایه به دست

کیست آن کس که از او دل نتوانیم گسست

دیگری نیست که مهر تو بدو شاید بست

تا ترا غنچه کام از دم پیکان بررست

همه اسباب شکست دل ما گشت درست

رشته زندگی از مرگ تو سخت آمده سست

خاک من زنده به تأثیر هوای لب تست

خبر ما که برد باز بدان لعبت مست

کاندران حقه که سرّیکه نهفتیم شکست

که بمژگان سپرد غمزه و گهگاه بزلف

سر سربسته ما بین که رود دست بدست

قاتلم زحمت یک تیرنگه بیش نداد

[...]

ایکه بر خلق بهین دور جهان دوره تست

دوست را پایه زتو سخت شد و دشمن سست

از تو گردید شکست همه آفاق درست

از برتخت ملک آمده به زنخست

آن وزیریکه بشه بست دل و از خود رست

کمرش را ملک اندر سعد الملکی بست

ظلم برخاست زکیهان چو وی ازعدل نشست

تا که بردست وزارت قلم آورد بدست

شه دین نالهٔ او را چو شنید از جا جست

شد سوار فرس و قبضهٔ شمشیر به دست

لشکر کوفی شامی همه درهم بشکست

آمد و بر سر بالین جوانش بنشست

شد سراسیمه و مانند سپند از جا جست

باز از خوف نظرکردن حضار نشست

آمد از میکده بیرون پسری جام به دست

طره اش غالیه افشان و لبش باده پرست

تاخت از پرده برون با دو سر زلف سیاه

پرده از گونه چون ماه بر افکند و نشست

مست و هشیار ازین جلوه بوجدند و سماع

[...]

سُرخ و بیجاده رخ و تازه لب از باده و مست

رفته از غایتِ مستی گلِ بادام از دست

مُتِرَشِّح غد و موزون قد و میگون لب و مست

جامه گلنار و کمر زرکش و ساغر در دست

طُرّه‌اش شعبده‌باز و نگهش شهرآشوب

[...]

این گهر از یم رخشنده که کان شرف است

ژرف بحریست که ماهش در و چرخش صدفست

اثر همت شهزاده رخشنده گهر

زاده طبع ملکزاده خورشید کف است

نیرالدوله که چون نیر اعظم در شرق

[...]

مشرقی باده چشیده است ز مینای فرنگ

عجبی نیست اگر توبهٔ دیرینه شکست

فکر نوزادهٔ او شیوهٔ تدبیر آموخت

جوش زد خون به رگ بندهٔ تقدیر پرست

ساقیا تنگ دل از شورش مستان نشوی

[...]

عشق گردید هوس‌پیشه و هر بند گسست

آدم از فتنه او صورت ماهی در شست

رزم بر بزم پسندید و سپاهی آراست

تیغ او جز به سر و سینهٔ یاران ننشست

رهزنی را که بنا کرد جهانبانی گفت

[...]

می دیرینه و معشوق جوان چیزی نیست

پیش صاحب نظران حور جنان چیزی نیست

هر چه از محکم و پاینده شناسی گذرد

کوه و صحرا و بر و بحر و کران چیزی نیست

دانش مغربیان فلسفه مشرقیان

[...]

دل شوریده نه از شور شراب آمده است

دین و دل ساقی شیرین سخنم برده ز دست

ساغر ابروی پیوستۀ او محوم کرد

هر که را نیستی افزود بهستی پیوست

سرو بالای بلندش چه خرامان می رفت

[...]

تا از آن هیکل توحید جدا گشت دو دست

کمر شاه شکست

ای همای ازل ای هدهد اقلیم الست

که ترا بال شکست

آن ستم پیشه که با خسرو اقلیم الست

عهد را بست و شکست

نوح طوفان بلا رخت از این مرحله بست

فلک ایجاد شکست