صبحدم مژدهٔ وصل تو همی‌داد صبا

عالم پیر همی‌یافت از او عهد ضیا

هدهدی هادی سرنامهٔ بلقیس آورد

منطق‌الطیر به نزدیک سلیمان ز سبا

روی بنما نظری و نظری با ما کن

[...]

می‌رود قافلهٔ عمر رفیقان به شتاب

روز مولود رسولست خدا را در یاب

حامی ملت و ماحی گناه امت

خاتم دولت و ختم رسل از تیغ و کتاب

مالک ملک قِدم، شحنهٔ دیوان ازل

[...]

یا رب این عید مبارک چو همایون قدم است

کز قدومش همه آفاق چو باغ ارم است

صبح عید است به آهنگ صبوحی برخیز

که ز مرغان سحر بلبله در زیر و بم است

از سر مهر برآور نفس گرم چو صبح

[...]

می‌زند خوش نفس باد صبا جان دارد

باد گویی نفسی از دم جانان دارد

هم عفی الله غم عشق تو که از آه چو برق

مجلس تیرهٔ ما شمع شبستان دارد

باد در زلف تو می‌پیچد از آن دربان است

[...]

ترک چشمت دو کمان دارد و ترکش پر تیر

غارت جان و جهان کرده و دل برده اسیر

شکن زلف ترا باد صبا در حلقه

خم گیسوی تو را آب روان در زنجیر

دست امید من از زلف درازت کوتاه

[...]

مطربا بر سر راهیم به آهنگ حجاز

دل عشاق حزین را به نوائی بنواز

عود را گوش به ره بود، بر آورد خروش

تا که گفتند به گوش دلش از پردهٔ راز

مطرب و ساز اگر نیست بسازیم که هست

[...]

حبذا رفتن و باز آمدن موکب شاه

که ظفر پیشروش بود وسعادت همراه

داور دور قمر خسرو عادل هوشنگ

آنکه بگرفت چو جمشید ز ماهی تا ماه

همچو خورشید بزد تیغ و جهان را بگرفت

[...]

دوش آمد رخ زیبای تو در خواب مرا

سیل از دیده روان گشت و ببرد آب مرا

تنم از ضعف چنان شد که نمی‌یافت دگر

عقل هر چند که می‌جست به مهتاب مرا

در سر زلف تو بستم دل و می‌دانستم

[...]

آن سیه چرده که خورشید غلام است او را

نور چشم است که در دیده مقام است او را

هیچ کس نیست که پنهان نظرش با او نیست

تا نظر با که و خاطر به کدام است او را

آفتابی ست رخ او که زوالش مباد

[...]

همه بر قد بلند تو بود همت ما

گر دهد دست زهی همت با رفعت ما

شب هجران بگذشت و سحر وصل رسید

پنج نوبت بزن ای بخت که شد نوبت ما

می‌کنم خدمت تو آنچه مرا دست دهد

[...]

زرد شد روی من از زحمت بیداری شب

نکشد شمع چو من رنج گرفتاری شب

چرخ آلوده به خون دامن خود هر شامی

عاشقان را کند آگاه ز خونخواری شب

سگ کویت که بر او پادشهان رشک برند

[...]

خضر وقتم به وفا زنده و فارغ ز وفات

دارم از چشمهٔ نوش دهنت آب حیات

خط تو انبة‌الله نباتا حسنا

هست بر حسن چو بر تنگ شکر رسته نبات

کلک من از صفت پستهٔ‌ شورانگیزت

[...]

اثری در قدح باده ز لعل یار است

قبلهٔ خسته دلان خاک درِ‌ خمّار است

سخن عقل در این کوی ندارد وزنی

عشق از آن دل که در او عقل بود بیزار است

خبر از سوز دلم نیست کسی را چون شمع

[...]

هیچ دانی که چرا همنفس من بادست

زانکه راز دل من پیش کسی نگشادست

ز آب چشمی که به خون جگرش پروردم

ماجرای دل شوریده برون افتادست

پیش لعلت ز حیا آب شود چشمهٔ خضر

[...]

به تمامی رخ تو ماه تمام دگرست

سرو آزاد به پیش تو غلام دگرست

همه از عشق مستند و من از عشق تو پست

مست این میکده را باده ز جام دگرست

فقر با همت مشتاق تو استغناست

[...]

طاق ابروی تو پیوستهٔ دور قمر است

شب گیسوی تو نزدیک طلوع سحر است

ماه رخسار تو هر شب که بگردد طالع

چشم بیدار من از اشک ستاره شمر است

آنکه بگرفت تو را چست در آغوش، قباست

[...]

خدمت پیر مغان مذهب دیرینهٔ ماست

سجده در پیش بتان پیشهٔ پیشنهٔ ماست

گر بخواهیم که بینیم رخ خود را سرخ

می روشن به کف آریم که آیینهٔ ماست

دل ما گر چه خراب است ز درد و غم تو

[...]

دلبرا گرد سرت جان و جهان گردان است

کعبهٔ وصل تو مقصود جهانگردان است

هر که را درد مَحبت نشود دامنگیر

آستین بر سرش افشان که ز بیدردان است

چون خط و خال تو پرگار مهندس نکشید

[...]

سنبل تازهٔ تو بر گل سیراب خوش است

نرگس مست تو در گوشهٔ‌ محراب خوش است

حاجت شمع معنبر پیش رخت

مفلسان را وطن از پرتو مهتاب خوش است

نقش بالای تو در دیدهٔ من هست مقیم

[...]

ما چنین بیدل و دلبر نتوانیم نشست

نیز بی آن مه انور نتوانیم نشست

به از آن نیست که چون سبزه به پایش افتیم

گر بدان سرو سمنبر نتوانیم نشست

بی سر و پای چو گوئی‌ایم درین ره غلطان

[...]