دیگری پرسید ازو کای پیشوا

هست گستاخی در آن حضرت روا

گر نمی‌گویی دروغ ای بی‌نوا

مفلسی خویش را داری گوا

آن یکی بشنود گفت ای بینوا

کی بود این در مسلمانی روا

زان ندارم لقمهٔ خود را روا

کرده ام دایم برین حق را گوا

نه مرا شد از تو یک حاجت روا

نه ز تو درد مرا آمد دوا

زآنکه نبود این عمل هرگز روا

پیرزن در حال گفت ای بینوا

چون توئی خواهندهٔ این بینوا

واو ز تو بگریزد این نبود روا

هرچه کردند از علاج و از دوا

گشت رنج افزون و حاجت ناروا

تو مرا در دردها بودی دوا

من نمی‌خواهم که باشی بی‌نوا

در مقامی زهر و در جایی دوا

در مقامی کفر و در جایی روا

تخت دل معمور شد پاک از هوا

بین که الرحمن علی العرش استوی

شیر حقم نیستم شیر هوا

فعل من بر دین من باشد گوا

نیم بهر حق شد و نیمی هوا

شرکت اندر کار حق نبود روا

هر که باشد شاه دردش را دوا

گر چو نی نالد نباشد بی نوا

شکر حق گوید ترا ای پیشوا

آن لب و چانه ندارم و آن نوا

خواجه‌زادهٔ عقل مانده بی‌نوا

نفس خونی خواجه گشت و پیشوا

بانگ می‌زد نک نوای بی‌نوا

قحطها و دردها را نک دوا

گوشه گوشه می‌جهد سوی دوا

مرگ چون قاضیست و رنجوری گوا

مر سفیهان را رباید هر هوا

زانک نبودشان گرانی قوی

هم تو گفتستی و گفت تو گوا

پیر باید پیر باید پیشوا