عشق گوید غافلی از حال من

از بد ونیک و ازین افعال من

شاه گفت ای بی خبر از حال من

از چه خوردی تو پلید این مال من

مرغ گفت ای بیخبر از حال من

زین مصیبت سوخت پر وبال من

گفت اول صد هزاران سال من

خورده ام این جام مالامال من

کس ندارم تا بپرسد حال من

شمهٔ برگوید از احوال من

تاترا معلوم گردد حال من

بازدانی سر بسر احوال من

گرچه می‌دانی بصفوت حال من

بنده‌پرور گوش کن اقوال من

دشمن دون گر نگفتی حال من

خود به گفتی چشم مالامال من

هر شبی از چرخ نیلی بگذرد

نالهای این تن چون نال من

حال من چون خال مشکین تیره شد

[...]

زان سپس گوشی به قیل و قال من

جای رحم است آن زمان بر حال من

گفت کی مرغ مبارک فال من

ای ز تو فرخنده ماه و سال من

گفت پس ای مرغ فرخ بال من

رحم کن بهر خدا برحال من

ای دریغا مرغ زرین بال من

ای همای من همایون فال من

ای همایون قرعهٔ اقبال من

کایۀ لا تقنط آمد فال من

کای دریغا شد دگرگون فال من

خون نماید قرعۀ اقبال من

خه خه‌ ای طوطی‌ فکرت‌ بال من‌

کز پس‌ آیینه‌ گویی‌ حال من‌

ور نِه‌ای آسوده از احوال من‌

بین‌ به‌ میدان قدرت‌ و اجلال من‌

چون شود محسوس بر تو حال من‌

کی‌ کند در تو اثر اقوال من‌

از کتاب‌ عقل‌ کم‌ زن فال من‌

خود ندانم‌ از که‌ پرسی‌ حال من‌

در جنون با آنکه‌ بینی‌ حال من‌

از چه‌ رو بگرفته‌ای دنبال من‌

جمع‌ کن‌ بر دور خویش‌ اطفال من‌

تا نبیند کس‌ به‌ میدان حال من‌