چار وصف تن چو مرغان خلیل

بسمل ایشان دهد جان را سبیل

ای بلال خوش‌نوای خوش‌صهیل

مئذنه بر رو بزن طبل رحیل

من نیم فرعون کایم سوی نیل

سوی آتش می‌روم من چون خلیل

هست خوارمشاه یزدان جلیل

دل همی خواهد ازین قوم رذیل

کف به حس بینی و دریا از دلیل

فکر پنهان آشکارا قال و قیل

یا مگر فرعونی و کوثر چو نیل

بر تو خون گشتست و ناخوش ای علیل

او بداد کیل پر کردست ذیل

داد رزق تو نمی‌گنجد به کیل

معدن شرم و حیا بد جبرئیل

بست آن سوگندها بر وی سبیل

چون بخواند نامهٔ خود آن ثقیل

داند او که سوی زندان شد رحیل

واجبست و جایزست و مستحیل

این وسط را گیر در حزم ای دخیل

بهر مهمان گوشت آورد آن معیل

سوی خانه با دو صد جهد طویل

باز خود پیدا شدی آن جبرئیل

که مکن این ای تو شاه بی‌بدیل

سر بر آر و ملک بین زنده و جلیل

ای شده غره به مصر و رود نیل

عفو خلقان هم‌چو جو و هم‌چو سیل

هم بدان دریای خود تازند خیل

پیش تو خونست آب رود نیل

نزد من خون نیست آبست ای نبیل

چونک آید خیزخیزان رحیل

گم شود زان پس فنون قال و قیل

که چه نسبت دیو را با جبرئیل

که بود با او به صحبت هم مقیل

آرد سازد ریگ را بهر خلیل

کوه با داود گردد هم رسیل

در هوا بر داشت آن بند قصیل

اشتر بختی سبک بی‌قال و قیل

تازگی هر گلستان جمیل

هست بر باران پنهانی دلیل