ور نیاری خشک بر عجزی مَایست

دانکه با عاجز گزیده معجزیست

پس تضرع کن که ای هادی زیست

باز بودم بسته گشتم این ز چیست

هیچ می‌گویند کان خانه تهیست

بلک صاحب‌خانه جان مختبیست

عقل تو از آفتابی بیش نیست

اندر آن فکری که نهی آمد مَایست

مصطفی گفتش که اکنون چاره چیست

گفت این بنده مر او را مشتریست

می‌زند بر روش ریحان که طریست

او ز کوری گوید این آسیب چیست

آنک در خوابش همی‌جویی ویست

چشم بگشا کان مه نیکو پیست

گفت روحم آن تو خود روح چیست

هین بفرما کین تجشم بهر کیست

عالم خاموشی آید پیش بیست

وای آنک در درون انسیش نیست

چون انیس طمع تو آن نیستیست

از فنا و نیست این پرهیز چیست

حسرت آن مردگان از مرگ نیست

زانست کاندر نقشها کردیم ایست

چونک اصل کارگاه آن نیستیست

که خلا و بی‌نشانست و تهیست

خندمین‌تر از تو هیچ افسانه نیست

بر لب گور خراب خویش ایست

که چرا زهرهٔ طرب در رقص نیست

بر سعود و رقص سعد او مه‌ایست

گر بهر دم نت بهار و خرمیست

هم‌چو چاش گل تنت انبار چیست

کان تحمل از هوای نفس نیست

آن خیال نفس تست آنجا مَایست

تو نظر داری ولیک امعانش نیست

چشمهٔ افسرده است و کرده ایست

پس حقیقت بر همه حاکم کسیست

که قریبست او اگر محسوس نیست

آن الف در بسم پنهان کرد ایست

هست او در بسم و هم در بسم نیست

چون کفم زین حل و عقد او تهیست

ای عجب این معجبی من ز کیست