گربه بر سوراخ زان شد معتکف

که از آن سوراخ او شد معتلف

زانک گردشهای آن خاشاک و کف

باشد از غلیان بحر با شرف

چونک کردی دم او را آن طرف

گر رود پس پس رود تا مکتنف

ما ندیدیم این که آن نقش است و کف

کف ز دریا جنبد و یابد علف

چون معلم زد صبی را شد تلف

بر معلم نیست چیزی لا تخف

امرهم شوری بخوان اندر صحف

یار را باش و مگوش از ناز اف

تازیانه‌ش مار نر بود از شرف

مار را بگرفته چون خرزن به کف

چون الف از خود فنا شد مکتنف

بی و سین بی او همی‌گویند الف

خاک گور از مرد هم یابد شرف

تا نهد بر گور او دل روی و کف

چون دو دیدی ماندی از هر دو طرف

آتشی در خف فتاد و رفت خف

چوب در دست دروگر معتکف

ورنه چون گردد بریده و مؤتلف

هم ز لطف و عکس آب با شرف

پرده شد بر روی آب اجزای کف

چشمه های آب سرد از هر طرف

ناودان سبزه از جو چون صدف

قلعه اینق ازین دیگر طرف

تیر تقدیر فلک را شد هدف

گه به مانده سر به زانوی اسف

گاه شوریده از ملامت کف به کف

هر که او را مهربان نبود به کف

از سگان بد برو باشد شرف

در وصیت از بزرگان جهان

گفت دانائی بفرزند خلف

با کسی کن دوستی کو در دو حال

با تو باشد همچو گوهر در صدف

بر نگردد از تو چون گردی فقیر

[...]

عشق او دریا و ما در وی صدف

از صدف گوهر طلب کن ای خلف

گوهر هر کس که باشد خوبتر

باشد او را بر یکی دیگر شرف

کی تواند بود گیلان همچو مصر

[...]

آتش اندر شیب و در بالاش تف

منتظر بنشسته آن اهل شرف

نی که گیرد یک دو جرعه می به کف

نقد دانش را کند یک سر تلف