کن ز بنیاد این سواد مخترم

چون سبا بر کنده از سیل عرم

ورنه من بر مرگ از آن تشنه ترم

هین ببار ای تیرباران بر سرم

سوی خیمه باز گرد ای خواهرم

تا نبینی زیر خنجر حنجرم

باز گرد ای مونس غم پرورم

تا نبینی بر سنان رفتن سرم

کوفیان بر صید آهوی حرم

حمله آوردند چون سیل عرم

گفت: شیرا مردمی کن از کرم

من عتیق حضرت پیغمبرم

سر بر آر از خواب و بنگر معجرم

چون به یغما برده دونان از سرم

نطق گفتن نیست زین روشن ترم

با تو گوید شرح آن، خون پرم

هل فرو ریزند از بام و درم

کوفیان سنگ ملامت بر سرم

تا شد از سر سایه ات ای داورم

ریخت گردون خاک عالم بر سرم

نه به رخ برقع، نه بر سر معجرم

شور این سر تا چه آرد بر سرم

من ز روح و ابن و اَب آن سوترم

کردگار لم یلد را مظهرم

گفت با سوز جگر کای داورم

بی تو چون گویم چه آمد بر سرم

گفت نالان کای مقیمان حرم

من رسول زادۀ پیغمبرم

بیخت گردون خاک عالم بر سرم

کاشکی هرگز نزادی مادرم

از فغان بانوان محترم

آمد اندر لرزه ارکان حرم

قطره ام منگر که دریا گوهرم

ذره ام مشمر که خورشید افسرم

انبیا را در نبوت رهبرم

اولیا را در ولایت سرورم

مصطفی را ابن عم و یاورم

حیدرم من حیدرم من حیدرم

ذوالجناها! کوشه مهر افسرم

از چه ناوردی تو او را دربرم

هیجده ساله علی اکبرم

می‌رود یا رب چو جان از پیکرم