من نیم نومید از آن بحر کرم

ای هزاران خاک عالم بر سرم

هین برو ای بیوفا دست از برم

هین مزن دیگر تو حلقه بر درم

زد مغنی بر نوای دیگرم

ریخت ساقی خون دل بر ساغرم

آستین ای هم دم از چشم ترم

دور کن تا بگذرد آب از سرم

پیشم آرد گر شفاعت از حرم

سر نپیچم وز خرابش بگذرم

نی به مسجد ره دهندم نی حرم

نی به دیناری خرندم نی درم

گفت آخر ز امت پیغمبرم

رحم برمن کن نباشد چون زرم

ور نخواهد سوزد آن شه پیکرم

هم نسوزاند به آتش گر درم

گفت جفتی ده درم من می خرم

گر بیاری ای جوان محترم

گفت هر ده جفت از آن را یک درم

می فروشم لیک کمتر می خرم

گفت ده جفتی به درهم می خرم

می فروشم جفت او را ده درم

ساربانها در سراغ خواجه گرم

خواجه جویان از پی هر چرب و نرم

عذر بدتر از گنه می آورم

پرده ی ناموس خود را می درم

می دویدی در بیابان حرم

در قفایش آن ذبیح محترم

پا و سر را مسح کن فرمانبرم

مسح این و پای این و این سرم

دل تپد از شوق خنجر در برم

سرگرانی می کند بر پیکرم

خواب شیرین خوابگاه زفت و گرم

خاصه با همخوابه ی شیرین و نرم

گفت معذورم بدار ای بوالکرم

گر نه در دست تو فرمان می برم

بر زبان آن قصه ی بن آزرم

آذر اندر سر ز شوق خنجرم

درد دل خواهم اگر شرح آورم

هم بسوزد خامه و هم دفترم