عدل کن چون پنج روزت مهلت است

گر کنی عدل آن کمال حکت است

اوست اصل کار و باقی محنت است

اوست مقصود و دگر ها زحمت است

این قبول ذکر تو از رحمت است

چون نماز مستحاضه رخصت است

ابتدای کبر و کین از شهوت است

راسخیِ شهوتت از عادت است

کان خوشی در قلبها عاریت است

زیر زینت مایهٔ بی‌زینت است

طالبا اکسیر اعظم صحبت است

در حقیقت کیمیا این دولت است

خلق نیکو بهتر از هر طاعت است

بر خلاف نفس جان را راحت است

راستی را او درین ره حجت است

قول او چون فعل او بی صنعت است

وان دگر را آرزوی جنت است

دایماً خواهان حور و لذت است

نزع و ایتایش به وفق حکمت است

هر که را گه عزت و گه ذلت است

داند آن کو در خور این ذلت است

انما العزت کدامین عزت است

شاعران را شکر نعمت مدحت است

خادمان را شکر نعمت خدمت است

آفتابی را که چندین آفت است

سال و ماه و روز و شب در نکبت است

روز آن هنگام رنج و محنت است

شب در آن هنگام بیم و وحشت است

چون تویی فاعل جراحت راحت است

با تو گلخن باغ و دوزخ جنت است

ماتم آن دارد که اندر حیرت است

نی مریضش را اجل نی صحت است

هریکی را بهره ای از راحت است

وان آن مسکین که اندر حیرت است

لفظ از بهر معانی کسوت است

کسوت آن پوشد که او را قامت است

چون ز امر توست دوزخ جنت است

چون تو فرمایی عذابم رحمت است

گریه هایم نی ز شوق جنت است

نی ز شوق حوری مه صورت است