چون دهم شرحش چگویم یا ربش

نیست شیرین هرچه گویم جز لبش

دو در از دندان و دو در از لبش

بسته میدارند هر روز و شبش

زن برو افتاد و بوسید آن لبش

بر جهانیدش ز خواب اندر شبش

شد سپید آن زنگی و زادهٔ حبش

همچو بدر و روز روشن شد شبش

در سمرقندست قند اما لبش

از بخارا یافت و آن شد مذهبش

ور بسوی زن نبشتی کاتبش

نامه را تصحیف خواندی نایبش

مصطفی می‌دید احوال شبش

لیک مانع بود فرمان ربش

بردمد آن از دهان و از لبش

تا پدید آید ضمیر و مذهبش

جستم از یاری نشان آن پسر

کاب حیوانست جویای لبش

گفت بیگناهان بجیحونش طلب

کان زمان باشد خلاص از مکتبش

هر نماز دیگری آیم برون

[...]

چشمه سار لطف سیب غبغبش

تشنگان را آمده جان بر لبش

بنگرید این طاعت روز و شبش

ناله های زار یا رب یاربش

وان از فریاد یارب یاربش

گریه های روز و افغان شبش

چون ندیدش کس که آرد مرکبش

باره پیش آورد نالان زینبش

بی درنگ از تشنه کامی مرکبش

خواست تا آبی رساند بر لبش

عقل‌ گفت‌ از تشنه‌ کامی‌ و تبش‌

عشق‌ گفت‌ از لعل‌ جانان بر لبش‌

تجربت کرده است او در مطلبش

که علف آورده یا جو صاحبش

بلکه افزون گردد انکار و تبش

هر دم از حسرت گزد دست و لبش

هیچ جام ار خورده باشی از لبش

یا به هجران مانده باشی در شبش

باید آن مدیون به حفظ مذهبش

رد نماید مال را بر صاحبش

آن امانت را دهد بر صاحبش

وین دگر در ردّ آن گیرد تبش