چون دهم شرحش چگویم یاربش

نیست شیرین هرچه گویم جزلبش

دو در از دندان و دو در از لبش

بسته میدارند هر روز و شبش

زن برو افتاد و بوسید آن لبش

بر جهانیدش ز خواب اندر شبش

شد سپید آن زنگی و زادهٔ حبش

همچو بدر و روز روشن شد شبش

در سمرقندست قند اما لبش

از بخارا یافت و آن شد مذهبش

ور بسوی زن نبشتی کاتبش

نامه را تصحیف خواندی نایبش

مصطفی می‌دید احوال شبش

لیک مانع بود فرمان ربش

بر دمد آن از دهان و از لبش

تا پدید آید ضمیر و مذهبش

جستم از یاری نشان آن پسر

کاب حیوانست جویای لبش

گفت بیگناهان بجیحونش طلب

کان زمان باشد خلاص از مکتبش

هر نماز دیگری آیم برون

[...]

چشمه سار لطف سیب غبغبش

تشنگان را آمده جان بر لبش

بنگرید این طاعت روز و شبش

ناله های زار یا رب یاربش

وان از فریاد یارب یاربش

گریه های روز و افغان شبش

چون ندیدش کس که آرد مرکبش

باره پیش آورد نالان زینبش

بیدرنگ از تشنه کامی مرکبش

خواست تا آبی رساند بر لبش

تا زند آتش به قلب زینبش

از غضب زد خیزران را بر لبش

ظلمت است و آه از تاب و تبش

هم چو گرداب سکندر غبغبش

چون خضر وان خال هندو نسبش

می نماید آب حیوان در لبش

چون بدست افتاد زلف چون شبش

کام دل حاصل شد از لعل لبش