لاجرم مستسقی‌ جامی‌ ز شاه

گشت‌ و از میدان شد اندر خیمه‌ گاه

هین‌ چه‌ گویی‌ ای فقیر ره پناه

تازه گردیده است‌ رَخشم‌ گرم راه

نفس‌ خود را کُش ‌درآ زین‌ قعر چاه

تا شوی در مصر معنی‌ پادشاه

سالکان نارسیده، ای پناه

نیستشان بر گنج‌ وحدت‌ هیچ‌ راه

پس‌ به‌ فضل‌ حق‌ تعالی‌ مرد راه

پاک گردد جانش‌ از لوث‌ گناه

دادمت‌ در فرق بعد از جمع‌ راه

نک‌ به‌ ملک‌ جمع‌ و فرقی‌ پادشاه

پس‌ تو را دادم به‌ گنج‌ خویش‌ راه

تا شدی اندر دو عالم‌ پادشاه

گفت‌ زآن جعفر(ع) امام دین‌ پناه

در میان جبر و تفویض‌ است‌ راه

لاجرم جعفر(ع) امام دین‌ پناه

این چنین‌ فرمود با اصحاب‌ راه

زآنکه‌ مجهول است راهت‌ ای پناه

طالب‌ مجهول نبود مرد راه

با فقیه‌ قشری گم‌ کرده راه

این‌ ولایت‌ راست‌ نآید ای پناه

آمدم از ملک‌ وحدت‌ بی‌سپاه

تا که‌ را چشمی‌ بود بینا به‌ شاه

آتش‌ ارچه‌ ز آب‌ می‌ گردد تباه

لیک‌ در معنی‌ است‌ آب‌ او را پناه

خلق‌ دنیا را نبینم‌ سال و ماه

صدق قولم‌ را خدا باشد گواه

غیر از اینم‌ نیست‌ عذری در گناه

رو سیاهم‌، رو سیاهم‌، رو سیاه

هم‌ از این تقصیر گردم عذر خواه

عفو کن‌ پس‌ هرچه‌ کآن باشد گناه

آنچه‌ بُد افراط و تفریط‌ ای پناه

هِشت‌ و بنمود از میان هر دو راه

شاه دین‌ برگشت‌ اندر خیمه‌گاه

تا نماید ملک‌ را تفویض‌ شاه

همچو لوح معتدل دامان شاه

کسرها ر ا داد اندر خویش‌ راه

شد علیلِ‌ حق‌ بلند از جایگاه

بوسه‌ باران کرد خاک پای شاه