جمله بهر بخشش عفو و گناه

سوی یوسف رو نمودند عذرخواه

لشکر آن خرو انجم سپاه

بر فلک زد قبه‌های بارگاه

از برای یاری آن دین تباه

جیش کوفی حلقه زد بر دور شاه

ناگه آمد اندر آن نخجیر گاه

جنبش شیری عیان در چشم شاه

نزد باب و مادر آن بی‌گناه

گردن کج ایستاد و عذر خواه

پس چرا در کربلا با اشک و آه

چون حسین آمد میان خیمه گاه

گر من بی‌خانمان دارم گناه

آخر این کودک چه کرده با سپاه

گه نظر کردی به سوی خیمه‌گاه

سوی طفلان زنان بی‌گناه

تا مگر از گمرهی آید براه

قلب وی شد دم به دم بدتر سیاه

گفت کی ببرحم قول دل سیاه

چیست جرم این صغیر بی‌گناه

در اسیری کرد رو با اشک و آه

سید سجاد اندر قتلگاه

بازگردیدند وقت شامگاه

رو به سوی خانه چون با اشک و آه

چون ز شمر و ابن سعد روسیاه

گشت محروم آن زمان با اشک و آه

گفت ای وامانده از بار گناه

لطف حق باشد گنه را عذر خواه

گوئیا این کودکان بردند راه

با دل بریان به سوی قتلگاه

چشم گریان هر دو سر کردیم راه

می‌نبد ز ایشان نشان در قتلگاه

اذن بگرفتند و با روی سیاه

آب آوردند سوی خیمه‌گاه

اندر آن شب همچو بخت خود ز آه

کرده روز هر دو عالم را سیاه

خواهرش زینب دوان با اشک و آه

بی‌تامل کرد رو در قتلگاه

چون کسی بر بی‌کسی آرد پناه

دست‌ها بر سر بدان حال تباه